|
โภชาชานียชาดก |
|
|
:: สาเหตุที่ตรัสชาดก :: |
.....ในสมัยพุทธกาล
พระภิกษุรูปหนึ่งซึ่งมีความตั้งใจปฏิบัติธรรมเป็นอย่างดี
แต่ครั้นวันเวลาผ่านไปนานปีเข้าก็ยังไม่เห็นผลของการปฏิบัติธรรม
จึงเกิดความเบื่อหน่ายคลายความเพียรลง
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหวังจะอนุเคราะห์ภิกษุรูปนั้น
จึงเรียกภิกษุรูปนั้นมา แล้วทรงตรัสเล่าชาดก
ดังนี้
.....๑.
ควรฝึกตนให้มีความเพียร เมื่อตั้งใจทำสิ่งใดในทางที่ดีงามแล้ว
ต้องทำให้สำเร็จ
ถ้ายังไม่สำเร็จจะไม่ล้มเลิกเป็นอันขาด
แม้งานนั้นจะยากลำบากหรือมีอุปสรรคเพียงใดก็ตาม
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นแบบอย่างอันดีในการบำเพ็ญ
วิริยบารมี มาตั้งแต่
ครั้งเป็นพระโพธิสัตว์ แม้ในพระชาติสุดท้าย
พระองค์ยังปรารภความเพียรที่ประกอบด้วย
องค์ ๔ ก่อนตรัสรู้ว่าแม้เลือดและเนื้อในร่างกายของเราจะเหือดแห้งหายไป
เหลือแต่หนัง
เอ็น และกระดูกก็ตามที ถ้าหากยังไม่บรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ
ปราบกิเลสให้หมดไป
เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว เราจะไม่ยอมลุกจากที่เป็นอันขาด
.....๒. คุณธรรมอย่างหนึ่งที่พระพุทธองค์ได้ทรงเน้นตลอดภพชาติอันยาวนานก็คือ
ไม่ผูกพยาบาทจองเวรผู้ใด แม้จะถูกทำร้าย
จนถึงแก่ชีวิตก็ตาม |