ครั้งหนึ่งในอดีตกาล ณ นครพาราณสี อันเป็นนครที่มีความ เจริญรุ่งเรือง และ เป็นศูนย์รวมของการ ศึกษาศิลปวิทยาใน แขนงต่างๆ
มีชายหนุ่มคนหนึ่ง ได้เดินทางไปศึกษา ศิลปวิทยา ยังเมือง ตักกศิลา
เขาได้เลือกเรียน ในสำนักของอาจารย์ ทิศาปาโมกข์ ผู้มีความเชี่ยวชาญ ท่านหนึ่ง
ชายหนุ่มเป็นคนขยัน หมั่นเพียร และตั้งใจ ศึกษาเล่าเรียน เขาจึงเป็นที่รักของ อาจารย์อย่างยิ่ง
กาลเวลาผ่านไป ศิษย์ทั้งหลายได้ความรู้จากอาจารย์์กันมากมาย
ยกเว้นชายหนุ่มผู้นี้ที่จำความรู้อะไรไม่ได้เลย
แม้ว่าจะขยันหมั่นเพียรเท่าใด แต่เนื่องจากเป็น คนปัญญาทึบ จึงไม่สามารถเรียนรู้ได้ดังตั้งใจ
จนในที่สุดเกิดความท้อแท้ใจ จึงเข้าไป กราบลาอาจารย์ เพื่อกลับบ้านเกิดของตน
อาจารย์ได้ ท่องมนต์บทหนึ่ง ซึ่งเป็นมนต์ บทสั้นๆ ให้ชายหนุ่มได้ฟัง
อาจารย์ทิศาปาโมกข์ หวังจะช่วยเหลือศิษย์ ให้มีความรู้ติดตัว เพื่อป้องกันภัย ที่อาจเกิด ขึ้นในภายหน้า จึงเคี่ยวเข็ญศิษย์คนนี้ ให้ท่องมนต์นี้ กลับไป กลับมา นับร้อยๆ ครั้ง
ชายหนุ่มตั้งใจท่องมนต์จนในที่สุด
จากนั้นชายหนุ่มจึงกราบลาอาจารย์ กลับสู่เมืองพาราณสีบ้านเกิดของตน
ณ พระราชวัง อันสง่างาม แห่งนครพาราณสี
พระราชาต้องการทราบความจริง เมื่อคิดวิธีการแล้ว ในเวลาเย็นจึงปลอมพระองค์เป็นชาวบ้านธรรมดา เสด็จไปตามบ้านเรือนต่างๆ เนื่องจากทรงคิดว่า พวกชาวบ้านมักจะสนทนาปรับทุกข์สุขกันในช่วงเวลาอาหารเย็น
และแล้วในเวลาดึกของคืนหนึ่ง พระราชาพร้อมคนสนิทเดินไปยังมุมหนึ่งของเมือง
พระราชา และคนรับใช้ ได้แอบซ่อนตัวอยู่หลัง พุ่มไม้ คอยซุ่มดูการ กระทำของพวกโจร อย่างเงียบๆ
Home | นิทานชาดก
