ระเบียงทัศนะ

เบื่อ

 

.....หลายคนมักบ่นกับปัญหาชีวิต คำว่า " เบื่อ " จึงเป็นคำที่พูดได้บ่อยและสะดวกปาก จนบางทีคิดว่าถ้ามีโอกาสหนีจากภาระได้ก็จะไป บางคนเพียงแต่รู้สึกทุกข์ อยู่ในอาการของผู้ที่ถูกโรครุมเร้า จนเข้าใจว่ามีแต่ตนเองเท่านั้นเป็นทุกข์ มักบ่นว่า ไม่มีใครเข้าใจหรอก ไม่ลองเป็นอย่างฉันบ้างแล้วจะไม่รู้หรอกว่ามันทุกข์อย่างไร

 

.....อยากให้เราลองแหงนมองดูนกที่ผกโผอยู่บนฟ้า ลองสังเกตว่ามันจะขยับปีกในหนึ่งนาทีกี่พันครั้ง ถ้าเราลองทำอย่างมันบ้างจะเหนื่อยเพียงไหน มันก็เหนื่อยเหมือนคนที่ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีวิต ความหิวทำให้มันออกหาอาหาร ในขณะเดียวกันก็ต้องคอยระวังไม่ให้ตัวมันเป็นอาหารสัตว์อื่นด้วย
วงจรชีวิตเช่นนี้ นกไม่ได้สอนลูกหลานให้ทำ แต่พวกมันก็ยังทำ ถามว่ามันเหนื่อยไหม มันเหนื่อย แล้วทำไมมันต้องทำ ก็เพราะมันมีทุกข์เหมือนเรามี สมองอันเล็กกว่าคนบอกมันให้ขยับกล้ามเนื้อให้ถี่ยิบเพื่อบินไปหาอาหาร เพื่อหนีอากาศหนาว มันต้องต่อสู้ชีวิตที่ซ้ำซาก โดยไม่เคยค้นพบว่ามันจะต้องหยุดบิน หรือมีเครื่องทุ่นแรงอย่างอื่น

 

....แต่มนุษย์มีเครื่องทุ่นแรงในการเดิน มีเครื่องช่วยจำ มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แล้วทำไมเราจึงทำใจให้บินสูง และมีอิสระอย่างนกไม่ได้ เพราะใจเราแบกสิ่งที่อยากมีอยากเป็นเข้ามา โดยบังคับอารมณ์ให้ยอมรับกับสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดไม่ได้
เรามีความต้องการที่ถูกจำกัดด้วยโอกาส เมื่อโอกาสเป็นของคนอื่นเราก็ทุกข์ ความปรารถนาเราสูงไปกว่าโอกาสไปเสียทุกเรื่อง เราเลยบ่นว่าดวงไม่ดี เราเกิดมาอาภัพ เราลองมองดูรอบตัวว่า เรามีอะไรมากกว่านกไหม เราทำได้มากกว่านกไหม ..แล้วทำไมใจเราถึงบินต่ำ

นกไม่ได้ปรารถนาบินให้สูงเพื่ออยากให้นกด้วยกันรู้ว่า มันบินสูงกว่าใคร เหมือนมนุษย์คิด มันต้องบินไปเพราะสัญชาติญาณสอนให้รู้ว่า มันจะอิ่มและปลอดภัยต้องไปโดยปีกของมัน นกไม่ได้ร้อนรนเมื่อโอกาสยังมาไม่ถึง เพราะมันอยู่กับธรรมชาติ ไม่ว่ามันจะบินสูงสักเท่าใดสุดท้ายก็ต้องกลับไปเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดิน แรงโน้มถ่วงของโลกย่อมดึงทุกอย่างกลับมา ไม่ต่างอะไรกับความปรารถนาของมนุษย์ ถ้าปล่อยลอยไปไร้จุดหมาย ด้วยกระแสจิตคาดหวังเหนี่ยวรั้งสูงย่อมร่วงหล่นแตกสลาย

คนรู้หรือไม่รู้ธรรมะจะสำคัญตรงไหน ถ้าไม่รู้จังหวะแห่งใจ ว่าประหนึ่งปีกนกบินไปนั้น ไม่ใช่ให้สูงกว่าใคร หรือให้ไกลกว่าคน แต่ต้องให้ไกลจาก ความทะยานอยาก ในตน ที่มีแต่จะให้ทุกข์ให้โทษฝ่ายเดียว

แล้วเราจะบ่น "เบื่อ" ไปทำไม ...ทำความพอใจ ไม่ดีกว่าหรือ!

 

อุบลเขียว