นิทานอีสป เรื่อง นกกระทาและสุนัขจิ้งจอก
ผู้แต่ง : อีสป
นกกระทาเกาะอยู่บนต้นไม้สูงตระหง่านต้นหนึ่ง สุนัขจิ้งจอกเดินผ่านมาพอดี เห็นนกกระทาจึงคิดหาวิธีที่จะกินนกกระทาตัวนั้น มันเลยแกล้งนกกระทาตัวนั้นว่า
"โอ เจ้านกกระทาเจ้าช่างงดงามอะไรขนาดนี้ ดูจะงอยปากของเจ้าสิมีสีแดงเข้ม ขนอ่อนของเจ้ามีสีม่วงสดใส หากเจ้าหลับสนิทในนิทรา เจ้าคงจะงดงามยิ่งนักเป็นแน่นอน"
เมื่อสุนัขจิ้งจอกพูดจบนกกระทาผู้โง่เขลาก็หลับตาเพราะคำเยินยอของสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ทันใดนั้นสุนัขจิ้งจอกก็ตรงเข้าไปตะปบมันและคาบไว้ในปากทันที เจ้านกเคราะห์ร้ายตัวนั้นก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญด้วยความตกใจ และคิดว่ามันคงตายแน่ๆ ทันใดนั้นมันก็คิดเล่ห์กลหลอกสุนัขจิ้งจอกและพูดว่า
"โถ่ ข้านี่มันโง่เขลายิ่งนักที่ไว้ใจเจ้า แต่ก่อนตายข้าขออะไรเจ้าสักอย่างจะได้ไหม ข้าขอให้เจ้าเรียกชื่อข้าสักครั้งและข้าตงจะนอนตายตาหลับในปากเจ้าทันที"
เมื่อนกกระทาพูดจบ สุนัขจิ้งจอกก็อ้าปากเรียกนกกระทา นกกระทารีบบินออกจากปากของสุนัขจิ้งจอกทันที แล้วพูดว่า
"ข้าคงจะไม่นอนในที่ที่ไม่ควรนอนหรอก ข้าควรไปนอนในที่ของข้าเองจะดีกว่า"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เจ้าเล่ห์มาก็เจ้าเล่ห์กลับ
:: พุทธภาษิต ::
ชีวเตวาปิ สปฺปญฺโญ อปิ วิตฺตปริกฺขยา
ปญฺญาย จ อลาเกน วิตฺตวาปิ น ชีวติ.
ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้,
แต่อับปัญญาแม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้.
( มหากปฺปินเถร) ขุ. เถร. ๒๖/ ๓๕๐.
