นิทานอีสป เรื่อง สิงโตโลภมากกับกระต่ายป่า
ผู้แต่ง : อีสป
ที่กลางป่าใหญ่ สิงโตหิวโซตัวหนึ่งได้เดินหาเหยื่อของมันไปเรื่อย ๆ ด้วยความหิวโหย ขณะนั้นมันก็ได้ไปพบกับกระต่ายป่าตัวหนึ่ง
“โห..เจ้าช่างอวบอ้วนน่ากินเหลือเกินเจ้ากระต่ายเอ๋ย” มันตั้งท่าหมายตาจ้องจะจับกินกระต่ายตัวนั้นทันที...
แต่! ขณะเดียวกันนั้น ก็มีกวางตัวหนึ่งวิ่งผ่านมาข้างๆ
“อ๊ะ ๆ นั่นมันกวางนี้ เจ้ากวางตัวนั้นดูท่าจะเป็นอาหารมื้อใหญ่ของข้าเลยทีเดียว” สิงโตคิดรำพึงในใจ
ดังนั้นมันจึงปล่อยให้กระต่ายหลุดรอดไป แล้วรีบวิ่งไล่ตามกวางไปทันที แต่กวางตัวนั้นวิ่งได้เร็วมากและวิ่งหายลับตาไป สิงโตไล่ไม่ทันจึงหมดแรงและหมดหวังจะตามกวางได้ทัน มันก็คิดว่าจะกลับไปกินกระต่ายดีกว่า
แต่เมื่อมันกลับมาที่เดิมก็พบว่า กระต่ายป่าตัวอ้วนนั่นได้หนีหายไปเสียแล้ว
“โธ่เอ๋ย รู้งี้ข้าน่าจะกินกระต่ายเสียก่อน ตั้งแต่ตอนที่พบเมื่อแรกแล้ว” สิงโตคร่ำครวญ
“นี่เป็นเพราะข้าโลภมากเกินไป ผลสุดท้ายก็เลยไม่ได้ กินอะไรเลย โฮๆ”
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนที่ฉลาดในบางครั้ง จะต้องรู้จักพอ ในสิ่งที่ตนมีอยู่แล้ว
:: พุทธภาษิต ::
ปญฺญาว ธเนน เสยฺโย
ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์
