ในสังสารวัฏอันยาวไกล ผู้พอใจในการเกิดย่อมเกิดบ่อยๆ การเกิดบ่อยๆนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า เป็นความทุกข์ เพราะสิ่งที่ติดตามมา คือ ความแก่ ความเจ็บและความตาย
บัณฑิตทั้งหลายในกาลก่อนกล่าวว่า ร่างกายนี้ไม่นานจักทับถมแผ่นดิน เมื่อปราศจากวิญญาณ ก็เป็นประดุจท่อนฟืนหาประโยชน์มิได้ ชีวิตเป็นของน้อย อันชรานำเข้าไป สัตว์และสังขารที่เป็นที่พึ่งช่วยป้องกันย่อมไม่มี บุคคลเมื่อพิจารณาเห็นภัยในวัฏสงสาร พึงหมั่นทำบุญอันจะนำความสุขมาให้ เพราะทรัพย์สินเงินทองหรือสิ่งที่บุคคลหวงแหน มิอาจนำไปได้ จำต้องละทิ้งไว้ทั้งหมด แต่บุญกุศลที่บุคคลกระทำดีแล้วด้วยกาย วาจา หรือด้วยใจ ย่อมติดตามไปประดุจเงาที่ติดตามตัว เป็นที่พึ่งทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
บุคคลผู้มีปกติสั่งสมบุญ เมื่อถึงวาระสุดท้ายของชีวิตภาพแห่งการทำความดีย่อมมาปรากฏ ทำให้เกิดความปลื้มปีติและความภาคภูมิใจว่า เราได้เกิดมาสร้างบารมี เมื่อละจากอัตภาพนี้ ย่อมเข้าสู่สุคติ เสวยสุขในทิพยสมบัติ เป็นผู้ละจากโลกนี้ไปอย่างผู้มีชัยชนะ เหมือนละจากภาชนะดินแล้วไปเสวยภาชนะทองคำ.
-----------------------------------------------------------------
หนังสือ " ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม๑ "
พระไพบูลย์ ธมฺมวิปุโล และคณะ
