หลวงพ่อสอนอะไร

หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๖๗)
อย่ามีข้อแม้ เงื่อนไข
 

     เมื่อวานเห็นภาพงานวิสาขบูชานานาชาติที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย ทำให้อาตมานึกถึงความผิดพลาดในอดีตของตนเอง จึงขอนำมาเป็นอุทาหรณ์ให้กับพวกเรา

      หลาย ๆ ท่านคงจะคุ้นเคยกับคำพูดที่เน้นให้เห็นถึงการทำงานของชาววัดว่า

      “ ไม่ได้ไม่มี ไม่มีไม่ได้ ไม่ได้ต้องได้ เมื่อได้ต้องให้ดีที่สุด ”

     อาตมาเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบพูดคำนี้ แต่แม้กระนั้นเมื่อถึงภาวะบางอย่างก็ยังลืมความสำคัญของคำนี้ไปได้

    จากภาพเราจะเห็นว่าองค์พระตั้งอยู่บนชั้นลอยหน้าทางเข้าห้องอาหาร สาเหตุเนื่องจากแท่นองค์พระที่สนามหญ้ากำลังซ่อมแซมอยู่

     ก่อนที่เราจะมีองค์พระประธานองค์ใหญ่ เวลาจัดงานวิสาขนานาชาติ ก็จะอาราธนาองค์พระที่โบสถ์ใหญ่ และองค์พระที่ศูนย์เด็กทั้งสององค์ มาประดิษฐานที่สนามสองสนาม ที่ได้ปักโคมไว้เต็มพื้นที่ ส่วนโคมใหญ่ของประธานพิธีก็จะอยู่ที่สนามบน

     เราได้จัดในลักษณะนี้มาทุกปี จนกระทั่งปีหนึ่ง อาตมาจำไม่ได้ว่าปีไหน เราได้จัดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่พวกเราชาววัดจะมีความปีติถึง ๒ ประการ คือ 

        ๑. เราจะได้ถวายมหาสังฆทานกับพระทุกนิกายในแคลิฟอร์เนีย 

        ๒. หลวงพ่อทัตตชีโว ได้เดินทางมาร่วมพิธีในงานครั้งนี้ด้วย

     เป็นปกติของหลวงพ่อของเรา ที่ท่านจะเดินตรวจงานเพื่อดูความเรียบร้อย ท่านเดินดูการปักโคม ดูจุดของประธานที่สนามหญ้าแล้วก็เดินขึ้นไปที่หน้าห้องอาหาร ซึ่งขณะนั้นเป็นพื้นที่ว่าง ท่านหยุดยืนอยู่ตรงนั้น แล้วมองลงมาด้านล่าง มองไปรอบ ๆ แล้วเรียกให้อาตมาเข้าไปหาใกล้ ๆ 

      “ เอ็งมายืนตรงที่หลวงพ่อยืนซิ เอ็งว่าตรงนี้มันเห็นพื้นที่โดยรอบเลยไหม ”

      “ ครับหลวงพ่อ มันเป็นมุมสูง จึงเห็นได้หมดเลยครับ ”

     “ ใช่ เพราะฉะนั้น หากพระประธานอยู่ตรงนี้ คณะสงฆ์อยู่บนนี้ก็จะเด่น สาธุชนทั้งสนามบนและสนามล่างก็จะมองเห็นได้ชัด ใช่ไม่ใช่ ”

     อาตมาก็ยังตามหลวงพ่อไม่ทัน ก็ตอบไปตามที่เห็น

     “ ใช่ครับ หลวงพ่อ ”

     “ อืม ถ้างั้นย้ายพระประธานมาอยู่ข้างบน ปรับเอาตัวแทนพระนิกายต่าง ๆ ให้มาอยู่ที่ชั้นลอยนี่ แล้วย้ายแท่นประธานจุดโคมนั่น มาอยู่หน้าออฟฟิต ดีไหม ”

     อาตมามองดูนาฬิกา ขณะนั้นเวลาใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว จึงตอบท่านว่า 

     “ ดีครับ หลวงพ่อ แต่ขอเป็นปีหน้าได้ไหมครับ ”

     “ ฮือ หลวงพ่อว่า ปีนี้แหละ ”

     “ หลวงพ่อครับ มันดึกแล้วครับ เจ้าหน้าที่พักแล้ว ขอเป็นปีหน้านะครับ ”

     “ ไม่เป็นไร หากเขาพักแล้ว เอ็งกับหลวงพ่อ ช่วยกันย้ายก็แล้วกัน เดี๋ยวก็เสร็จ ”

     หลวงพ่อเริ่มออกเดินจะไปหยิบของ อาตมาต้องรีบตามท่านไป แล้วเรียนท่านว่า ขอให้ท่านไปพัก เดี๋ยวจะตามเจ้าหน้าที่มาทำ ท่านก็หยุดยืนรออยู่ จนกระทั่งอาตมาปลุกเจ้าหน้าที่ทุกคนรวมทั้งอาสาสมัครที่มาพักค้าง ให้ลุกมาช่วยกัน 

     ตรงจุดนี้ ขอชื่นชมว่าด้วยความรัก ความเคารพในหลวงพ่อทำให้ทุกคน ไม่มีใครอิดออด ยิ่งเห็นหลวงพ่อยืนดูอยู่ด้วย กลับทำงานด้วยความเบิกบาน ทำกันไปนานพอสมควร อาตมาจึงไปกราบเรียนขอให้หลวงพ่อไปพักก่อน เพราะท่านเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

     จนใกล้สว่างการเตรียมงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ประมาณหกโมงครึ่ง หลวงพ่อลงมาตรวจงาน ท่านยิ้มด้วยความพอใจ ที่สำคัญงานคืนนั้น ได้ภาพที่สวยงามอีกมุมหนึ่ง ซึ่งเป็นมุมที่เราไม่เคยมองกันมาก่อน และกลายมาเป็นต้นแบบของการจัดงานในปัจจุบันที่องค์พระถูกอาราธนามาในตำแหน่งที่เห็น

      สิ่งที่ก้องอยู่ในหู ในใจของอาตมาเมื่อเห็นภาพดังกล่าว ก็คือคำพูดของหลวงพ่อเมื่อท่านมาตรวจงานตอนเช้าวันงานนั่นเอง

     “ จำไว้นะ การปฏิเสธไม่คิดจะทำ มันง่าย เพราะไม่ต้องออกแรงอะไร แต่หากฝึกไม่มีข้อแม้ ไม่มีเงื่อนไข เมื่อได้รับมอบหมายงาน ครับไว้ก่อน แม้ตอนนั้นยังคิดอะไรไม่ออก แต่นั่นจะทำให้ต้องไปเค้นความรู้ ความสามารถ หาคน หาวิธีการเพื่อทำให้งานสำเร็จให้ได้ สิ่งที่ได้นอกจากงานสำเร็จแล้ว ก็คือปัญญาก็จะเกิด ”

      บทเรียนในครั้งนั้น ทำให้อาตมาได้มีโอกาสในการพัฒนาตนเอง และไม่เคยให้เกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ขึ้นอีกเลย

ขอขอบคุณบทความดี ๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ
๑ ต.ค. ๕๙
anacaricamuni.blogspot.ae