จากพ่อแม่กลายเป็นคนอื่น จากญาติกลายเป็นคนไม่รู้จัก
คุณครูไม่เล็กเล่าถึงคำสอนคุณยายว่า
“ถ้าเราเกรงใจไม่บอกญาติพี่น้องเพื่อนฝูงให้มาร่วมทำบุญ ก็เท่ากับเรา ‘ฆ่าเขาทิ้ง’ คุณยายใช้คำนี้ การชวน เขาทำบุญเป็นการ ‘เก็บสมบัติ’ ให้เขา ถ้าเราไม่บอกเขา ก็เท่ากับว่าเราปล่อยให้เขาจนในภพชาติต่อไป
ถ้าชาตินี้ไม่บอกเขา เขากับเราก็จะค่อย ๆ ห่างคุณยายใช้คำว่า ห่างทีละคืบ แล้วก็ห่างทีละศอก แล้วก็ห่างทีละวา ในที่สุดห่างเป็นโยชน์
คุณยายขยายความให้ฟังว่า สมมติว่าชาตินี้เป็นพ่อกับแม่เราแต่เพราะไม่ได้ตามท่านมาสร้างบุญร่วมกับเรา ชาติหน้าอย่างมากก็เป็นแค่ลุงป้าน้าอาของเรา นี่ห่างไป คืบหนึ่ง พอมาเป็นลุงป้าน้าอาเรายิ่งมีความเกรงใจมากขึ้น ไม่บอกบุญท่าน ชาติต่อไปอย่าว่าแต่ไม่เจอเลย ถึงเจอเราจะบอกจะเตือนเขาก็ไม่เต็มปาก ความเป็นญาติก็จะห่าง ออกไปอีก ชาติต่อไปจากนั้นอย่างดีก็เป็นเพื่อนบ้าน ก็จะยิ่งห่างออกไปอีก โอกาสจะสร้างบุญด้วยกันก็หย่อน อีกชาติหนึ่งข้ามไป อย่างดีก็เป็นคนหมู่บ้าน คนตำบลเดียวกัน ต่อ ๆ ไปอาจเกิดกันคนละประเทศเลย
การชักชวนเขาทำบุญเป็นการเก็บสมบัติให้เขาการ บอกบุญไม่ใช่การรบกวน หากเราเกรงใจเขา ก็เท่ากับเรา ปล่อยให้เขายากจนในภพชาติต่อไป อย่าเกรงใจในเรื่องที่ ไม่ควรจะเกรง ขอให้ตั้งใจบอกให้เต็มที่ มิฉะนั้นจะเป็น การใจร้ายกับญาติของเราที่ทำบุญข้ามภพข้ามชาติมาด้วยกัน เรามาช่วยเก็บสมบัติให้ญาติ ทำให้เต็มที่แล้วเราจะภูมิใจ วันหนึ่งข้างหน้าหากเป็นมนุษย์ ก็จะได้ความมั่งคั่ง ได้รับแต่สิ่งที่ดีงาม หากไปเป็นชาวสวรรค์ก็จะได้เสวยทิพยสมบัติ ได้รับการเคารพ การขอบคุณจากผู้ที่เราไปบอกบุญเขา ขอให้ทำกันให้เต็มที่เถอะ อย่าทอดทิ้งใคร ๆ เลย”
ฟังคุณยายพูดอย่างนี้แล้ว ทำให้ย้อนไปนึกถึงเมื่อ ครั้งยังนั่งสมาธิกันที่บ้านธรรมประสิทธิ์ คุณยายเคยพูดกับหลวงพ่อว่า
“ยายไม่ใช่จะยกตัวเองหรอกนะแต่ว่าเป็นความจริงโยมพ่อโยมแม่ของท่านห่วงท่านก็เฉพาะในชาตินี้ กลัวท่าน จะตั้งหลักฐานไม่ได้ ห่วงฐานะ ห่วงครอบครัวของท่าน กลัวท่านเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ยายห่วงท่านข้ามชาติ กลัวท่าน ไม่ได้ไปนิพพาน ยายจึงจ้ำจี้จ้ำไชท่านตั้งแต่ก่อนบวชก็อย่า โกรธยายเลย ยายห่วงข้ามชาติจริง ๆ”
ดูเอาเถิด ดูน้ำใจของคุณยาย ใครที่อยู่ใกล้ชิดท่าน อยู่ในสายตาของท่าน ท่านยังเป็นห่วงเป็นใยถึงขนาดนี้แล้ว คนที่อยู่ห่างไกลล่ะ ท่านจะห่วงใยขนาดไหน
พวกเราทุกคนนะ อย่าท้อถอย อย่าเบื่อหน่ายที่จะสร้างบารมี แต่จงมีความอาจหาญร่าเริง มองทุก ๆ คนใน โลกนี้เป็นเสมือนญาติของเรา แล้วให้เขาได้สร้างบุญ
จงเปลี่ยนความเหน็ดเหนื่อย เปลี่ยนหยาดเหงื่อ แรงกายทั้งหมดของเรามาเป็นบุญให้ได้
เราจงไปตามญาติพี่น้องทุกคน ไปตามเพื่อนฝูงและ คนที่เรารู้จักทุกคน แม้แต่คนที่เราเพิ่งพบหน้า หากเห็นว่ามี แววพอจะพูดกันรู้เรื่องก็บอกบุญเขาให้เขาได้มีโอกาสสร้างบุญใหญ่ครั้งนี้กับเรา มาร่วมสร้างหนทางไปพระนิพพานด้วยกัน
