เมื่อคุณยายป่วย
สิ่งต่างๆที่หลวงพ่อเล่ามานี้ยังไม่ถึงจุดที่เป็นจริงของคุณยายเป็นเพียงแค่ระดับพื้นผิวเราจะรู้จักความเป็นจริงของคุณยายก็ต่อเมื่อเราได้ศึกษาวิชชาธรรมกายกับท่านเท่านั้นแล้วจะหายสงสัยว่าทำไมนั่งได้เป็นเวลาหลายๆปีโดยไม่เบื่อหน่ายกลับยิ่งชอบยิ่งสนุกสนานนั่งตัวตรงเรื่อยไปเวลาคุยกับท่านเรื่องวิชชาทีไรหลวงพ่อจะลืมวันลืมคืนแม้กระทั่งยามท่านป่วยหลวงพ่อยังลืมว่าท่านป่วยครั้งหนึ่งท่านป่วยหนักมาก
พอป่วยหนักแล้วลูกศิษย์ทั้งหลายก็แทบจะหายไปกันหมดคือมาหาท่านแล้วท่านไม่มีแรงต้อนรับก็เลยกลับไปนอกจากคนที่รักและเคารพนับถือท่านก็จะยังไปมาหาสู่กันอยู่ซึ่งมีอยู่ไม่มากยามที่พึ่งท่านได้ก็มาแต่พอท่านป่วยก็หายไปบางคนยังเป็นธุระพาท่านไปพักรักษาอยู่ในสวนแถวสุขุมวิทหลวงพ่อไปหาท่านทุกวัน
ต้องเดินไกลมากจนเหงื่อโซมตัว เห็นท่านนอนอยู่บนเตียงคลุมโปงบ้าง เปิดผ้าห่มบ้างพอไปถึงก็ก้มกราบท่านแล้วนั่งสมาธิหน้าเตียงเมื่อนั่งหลับตาแล้วก็ถามท่านเรื่องธรรมะเพราะอยากรู้ในเรื่องที่ค้างอยู่จึงต้องถามต่อ
ท่านลุกไม่ไหวก็เปิดผ้าห่มที่คลุมโปงไว้โผล่หน้ามาตอบพอถามท่านท่านก็เปิดมาตอบทีหนึ่งเสียงเหมือนไม่ใช่คนป่วยเวลาถามเรื่องธรรมะไม่รู้ท่านเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนท่านตอบเราได้หมดเราก็นั่งอยู่บนพื้นต่อหน้าเตียงตรงนั้นคนเดียวในขณะที่ท่านนอนบนเตียงคุยเรื่องธรรมะจนเข้าใจไม่ได้ถามท่านว่าอาการป่วยเป็นอย่างไรบ้าง
อยู่จนกระทั่งตกเย็นแล้ว ท่านก็ไล่ให้กลับปกติถ้าเป็นที่วัดปากน้ำท่านจะไล่กลับราวๆสองทุ่มเป็นเช่นนี้ประจำ
เรียกได้ว่าแม้คุณยายป่วยก็ไม่เคยหยุดสอนส่วนหลวงพ่อก็ไม่เคยหยุดเรียนเหมือนกัน
