คำถาม : มีคุณโยมท่านหนึ่งถามมาว่าพระที่ท่านชอบเล่นพระเครื่องและปลุกเสกพระเป็นกิจของสงฆ์ไหมคะ
พระอาจารย์ : คุณโยมคือคนในโลกเนี่ยมีจริตอัธยาสัยต่าง ๆ กัน แล้วระดับความเข้าใจความศรัทธาในธรรมะก็ต่าง ๆ กันดีที่สุด คือว่าสนใจการปฏิบัติธรรมศึกษาธรรมะนั้นตรงจุดที่สุดเป็นแก่นของพระพุทธศาสนาเลย แต่ว่าคนที่จะเข้าถึงแก่นเนี่ยได้จริง ๆ เป็นคนส่วนน้อย คนส่วนที่ใหญ่มากกว่าจะไปติดที่เปลือกที่กระพี้ เช่นว่า ชอบพิธีกรรม ถ้ามีพิธีกรรมสักหน่อยรู้สึกเอ่อมันสบายใจรู้สึกความเลื่อมใสศรัทธาเพิ่มขึ้น แล้วก็ค่อย ๆ โน้มนำมาสู่การปฏิบัติธรรมหรือผลัดไปอีก คือว่าชอบเรื่องเกี่ยวกับอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์หน่อย หรือว่ามีที่พึ่งทางใจหน่อย ถ้ามีพระเครื่องที่รู้สึกว่าศักดิ์สิทธิ์หน่อยแล้วก็คนไทยที่ห้อยพระเครื่องเป็นไง เกินกว่าครึ่งประเทศบางทีคนเรายังต้องการมีเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจอย่างนี้อยู่เนี่ยนะ ถ้าไม่มีพระเครื่องให้เขาอาจจะไปห้อยพระปลัดขิกแทน หรือว่าไปหาสิง ๆ ทรง ๆ ต่าง ๆ แทนเนี่ย ซึ่งก็ยิ่งห่างเหินพระรัตนตรัยไปใหญ่ ดังนั้นให้มองว่าเป็นเปลือกเป็นกระพี้ที่ค่อย ๆ นำเข้าไปสู่แก่น เพราะต้นไม้ไม่มีเปลือกไม่มีกระพี้ลอกออกหมดเหลือแต่แก่นต้นไม้ก็ตายเหมือนกัน แต่ว่าถ้าไปติดเปลือกติดกระพี้จนกระทั้งทิ้งแก่นแย่อีกเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเนี่ยจะมีพระเครื่องก็ขอให้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจเป็นเครื่องระลึกถึงพระรัตนตรัยแล้วค่อย ๆ โน้มนำสอนให้รู้จักการปฏิบัติธรรมด้วย ถ้าอย่างนี้ก็เป็นประโยชน์ เจริญพร
