คำพ่อ คำเเม่
ตอน หนักเอาเบาสู้
ลูกรัก...
คนที่เขาตั้งเนื้อตั้งตัวได้จนมีหลักฐานมั่นคงนั้นมีน้อยคนที่ได้ทรัพย์มรดกมาตั้งตัว ส่วนใหญ่จะเริ่มต้นมาจากความลำบาก ได้เพียงลำแข้งและจิตใจที่เด็ดเดี่ยวมาเป็นมรดก แล้วใช้ลำแข้งและจิตใจนั้นมาต่อสู้ชีวิต เป็นคนสู้ชีวิต ต่อสู้แบบหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินหรือหนักเอาเบาสู้กัน เขาจึงได้มีฐานะที่มีหลักฐานมั่นคง
อย่างที่เห็น
ประเภทที่หนักไม่เอา เบาไม่สู้ เอาแต่สนุก ชอบแต่ความสบายประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อนั้น ไม่มีโอกาสสร้างตัวได้แน่นอน แม้จะมีมรดกกองใหญ่ไว้ให้กินใช้ ไม่ช้าที่ผลาญหมด
ลูกเอ๋ย ผู้ใหญ่สอนกันมานานแล้วว่า “ชีวิตคือการต่อสู้ ศัตรูคือยากำลัง” คำว่าศัตรูในที่นี้นอกจากหมายถึงคนแล้วยังหมายถึงความลำบากและอุปสรรคต่างๆ ด้วย เมื่อคนเราต้องต่อสู้ชีวิตก็ต้องพบกับความลำบาก แต่ขอให้ลูกคิดว่า ความลำบากนั้นเป็นยากำลังที่จะกระตุ้นให้เรามีความมุมานะและความขยันพยายาม เพื่อเอาชนะความลำบากจนไปถึงจุดหมายปลายทางคือความสบายให้ได้
พ่อแม่ไม่มีมรดกที่เป็นทรัพย์สินให้ลูก หรือมีให้ก็ไม่มากนัก แต่ลูกก็ได้ลำแข้งและจิตใจไว้พร้อมแล้ว ใช้ลำแข้งและจิตใจนั้นต่อสู้ไป สู้งาน สู้ชีวิต หนักเอาเบาสู้ อย่าท้อแท้และอย่างอมืองอเท้ารอโชควาสนา สักวันหนึ่งลูกก็จะผงาดเป็นหนึ่งในจํานวนผู้มั่งคั่งได้อย่างภาคภูมิใจ
พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี สุรเตโช)
