คำพ่อ คำเเม่
ตอน ความทุกข์ของพ่อแม่
ลูกรัก...
สิ่งที่จะทำให้พ่อแม่สบายใจที่สุดก็คือการได้เห็นลูกๆ มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน มานั่งคุยกัน มาทานข้าวด้วยกัน มีอะไรก็ปรึกษาหารือกัน แต่เรื่องที่ทำให้พ่อแม่สะเทือนใจและไม่สบายใจอย่างที่สุดก็คือการที่ลูกๆ ไม่ถูกกัน ไม่พูดจากัน ห่างเหินเมินหมางต่อกัน ยิ่งถ้าลูกๆ อิจฉาริษยากัน ทะเลาะเบาะแว้งกัน หรือถึงกับฟ้องร้องขึ้นโรงขึ้นศาลเพื่อเอาแพ้เอาชนะห้ำหั่นกันเอง ก็ยิ่งทำให้พ่อแม่สะเทือนใจมากขึ้น มันถึงกับทำให้พ่อแม่นอนสะอื้นทุกคืนทีเดียวแหละลูก
เมื่อลูกยังเล็กๆ กันอยู่ ลูกทะเลาะกันบ้าง ตบตีกันบ้าง พ่อแม่เห็นเข้าแม้จะไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่ก็พอทนได้ เพราะเดี๋ยวก็ดีกัน ลืมเรื่องที่ทะเลาะกันแล้วก็เล่นหัวกันต่อไป เรื่องของเด็กก็เป็นอย่างนี้ ไม่เก็บเอามาเป็นอารมณ์นาน แต่เมื่อลูกซึ่งโตๆ กันแล้วมาทะเลาะกัน มันดีกันได้ไม่เร็วเหมือนตอนเป็นเด็ก พ่อแม่จะเสียใจมากหากลูกๆ เป็นอย่างนั้น
พ่อกับแม่หวังว่าลูกคงเข้าใจหัวอกพ่อแม่ในข้อนี้ดี พ่อกับแม่จึงอยากย้อนยุคไปหาอดีตที่ลูกๆ มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน ทานข้าวด้วยกัน ไปมาหาสู่กันเหมือนตอนเป็นเด็กๆ ถ้าเป็นได้พ่อกับแม่ก็คงจะนอนตายตาหลับ
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
