ผมเป็นทหารรับจ้าง
โยมถาม : ผมเป็นทหารรับจ้างที่เคยสังหารคนมาแล้วมากมาย มีวิธีใดบ้างที่จะช่วยให้บาปนี้เบาบางลงได้ครับ
พระอาจารย์ตอบ : ทหารสังหารคนย่อมบาป แม้จะทําตามหน้าที่ก็ตาม เพียงแต่การฆ่าด้วยอำนาจโทสะ กับการฆ่าด้วยการหน้าที่นั้นต่างกัน เช่น ตำรวจไล่จับผู้ร้าย แล้วยิงผู้ร้ายตาย นั้นบาปน้อยกว่าโจรที่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ เพราะมีเจตนาที่แตกต่างกัน
แต่ถึงอย่างไรทหารตำรวจที่ฆ่าคนก็ยังบาปอยู่ดีให้เรายึดหลัก คือ อดีตที่ผิดพลาดลืมให้หมด ถ้าภาพในอดีตติดตราตรึงใจก็ให้เราหมั่นตั้งใจสวดมนต์นั่งสมาธิมากเป็นพิเศษ พอใจเผลอไปนึกถึงก็ให้เราท่อง “สัมมา อะระหัง ...." ทันที เพราะจู่ ๆ จะให้หยุดคิดทันทีนั้นหยุดไม่ได้ เราก็ใช้วิธีหาสิ่งอื่นมาให้ใจเกาะแทน เช่น การสวดมนต์ เพื่อเป็นเครื่องช่วยดึงใจเราให้ห่างออกมา พอทำอย่างนี้บ่อย ๆใจเราที่เคยหวนไปนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ก็จะค่อย ๆ บางลง ยิ่งเรานึกเรื่องเก่า ๆ มากเท่าไร ก็ยิ่งเป็นการทบทวนเรื่องนั้น เหมือนคอยไปสะกิดแผลเดิม แผลจึงไม่แห้งสักที แผลที่กำลังจะตกสะเก็ด พอถูกสะกิดอีกก็เกิดหนอง เพราะฉะนั้น อดีตที่ผิดพลาดลืมไปให้หมด
จากนั้นให้เราหลีกเลี่ยงอาชีพแบบเดิม เลิกทำเสีย เพราะรายรับที่ได้มาหากเทียบกับบาปที่เกิดขึ้นแล้วไม่คุ้มเลย เราไม่ต้องห่วงว่าแล้วใครจะมาคอยจับโจร หรือใครจะมาคอยปกป้องรักษาประเทศชาติ ไม่ต้องห่วงเลย เพราะหากเราไม่ทำ คนอื่นก็ท่า จะให้คนทั้งประเทศคิดเหมือนเราหมดไม่ได้ เอาเป็นว่า เรารู้แล้วก็ให้รักษาคุ้มครองตนเองให้ได้ ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทำให้ดีที่สุดก่อน แล้วสังคมโดยรวมจะดีขึ้นเอง
เจริญพร.
พระมหาสมชาย ฐานวุฑโฒ
