เรื่องของโอโม กล่องที่ 3: สุนทร photoshop
ความเดิมจากกล่องที่แล้ว จะเห็นว่ารูปพ่อกับแม่ จะเป็นเหมือนกับว่าถ่ายคู่กัน แต่จริงๆแล้ว เป็นรูปต่างคนต่างมา มาเคียงคู่กันเพราะพ่อสุนทรจัดให้ เรื่องมีอยู่ว่า ที่ทำงานรถไฟเขต 3 ของพ่อ มีพนักงานอยู่หลายแผนก หนึ่งในนั้นมีช่างสีด้วย การซ่อมขบวนรถโดยสารที่เป็น โบกี้ นอกจากจะมีช่างเชื่อมเหล็ก ช่างไม้ ช่างไฟ ช่างเย็บเบาะที่นั่ง สุดท้ายก็ต้องมาจบที่ช่างสี หนึ่งในช่างสีคือ น้ากุศล ซึ่งมีความสามารถพิเศษในการวาดรูป ฉะนั้นงานพิเศษนอกเวลาราชการคือไปวาดโปรแกรมหนัง ซึ่งถ้าในปัจจุบันก็คือป้ายแบบที่เรียกว่า billboard การทำสมัยก่อนไม่ง่ายดายแบบปัจจุบันที่มี file ภาพ ก็ไปส่งprint inkjet ลงไวนิล เอามาขึงขึ้นเฟรม เป็นอันจบ ภาพก็เป็นภาพจริงๆสวยงาม
แต่โปรแกรมหนังสมัยก่อนเริ่มจากโปสเตอร์โฆษณาหนัง ที่เรียกว่าใบปิดหนัง ไว้ปิดบอร์ด ใบไม่โตนัก ทีนี้ถ้าจะทำ billboard ขนาดใหญ่ก็ต้องมาตีสเกลขยายภาพ จากใบปิดที่เป็นกระดาษ ลงไปที่เฟรมผ้าใบสีขาว แล้วก็ลงสีน้ำมัน วาดทั้งรูป ทั้งเขียนตัวอักษร กว่าจะวาดเสร็จ กว่าสีจะแห้งก็หลายวัน ที่เล่ามายืดยาวก็จะบอกว่า พ่อสุนทรเลยเกิดไอเดีย ให้น้ากุศลวาดภาพคู่ให้ โดยเอารูปเดี่ยวของตัวเองกับของแม่ไปเป็นแบบ ก็เลยเกิดภาพนี้ขึ้นมา เห็นตั้งแต่เด็ก ถือว่าพ่อสุนทรนี่ใช้โปรแกรมที่สมัยนี้เค้าเรียกว่า photoshop มาตั้งแต่กว่า 50 ปีที่แล้ว
แวะโรงหนังอดไม่ได้ที่จะรีวิวอาหารหน้าโรงหนัง เป็นอาหารระดับบริดจสโตนหลายดาว (คู่แข่งกับมิชลิน) โรงหนังในตัวเมืองคือ ศรีอุตรดิตถ์ ถ้าลงไปทางใต้สัก 5 กิโลเมตร จะมีชุมชนเรียกว่า คลองโพ มีโรงหนังอีกโรงเป็นไม้ ดูเก่ากว่าศรีอุตรดิตถ์ ที่หน้าโรงหนังศรีอุตรดิตถ์ จะเป็นแหล่งชุมนุมของอาหารอร่อย ถ้าตอนเช้าจะมีซาลาเปาใส้หมูแดงฉ่ำๆลูกใหญ่ ต้องไปตั้งแต่ตี5 ไม่เกินหกโมงก็หมดแล้ว ช่วงเย็น มีขนมหวานน้ำแข็งไส ซ่าหริ่ม มีร้านข้าวต้ม ที่เราต้องพึงพิงยามป่วยด้วยโรคปวดหัวตัวร้อนที่เป็นบ่อยตอนเด็กๆ จะทานอะไรไม่ค่อยได้ ต้องอาศัยข้าวต้มกินกับใส้หมูพะโล้ และที่เป็นที่สุดของหน้าโรงหนังคือ ผัดไทย ที่อร่อยสุดยอด เป็นเหตุให้ชอบทานผัดไทย จากครั้งนั้นก็พยายามเสาะแสวงหาผัดไทยทั้งในและต่างประเทศ ทั้งยุโรป และอเมริกา(ดูยิ่งใหญ่จริงๆ) ที่จะอร่อยเท่าผัดไทยหน้าโรงหนังศรีอุตรดิตถ์ ก็ไม่เห็นมี น้ำมันเค้าใช้น้ำมันหมูที่อยู่ในอ่างเคลือบ เนื้ออ่างอารมณ์เดียวกับโอ่งมังกรราชบุรี ดูคลาสสิคน่าเกรงขาม มีกากหมูที่เป็นกากจริงๆ ไม่ใช่กากๆที่เค้าว่ากัน ชิ้นโต น้องๆหมูกรอบ ทุกห่อจะต้องมี1ชิ้นเป็นซิกเนเจอร์ ผัดไทยของเค้าจะห่อไม่โต ขนาดว่า พอรู้สึกว่าอร่อยก็หมดห่อพอดี เหมือนทำให้คุ้นเคยแล้วก็จากไปให้คิดถึง เฮ้อมาเขียนถึงอาหารตอนค่ำนี่นะ
ขอแถมอีก 2 ไอเทม ระดับตำนานขายใกล้โรงหนัง คือ เต้าส่วน ที่อุตรดิตถ์สมัยนั้นทานแปลก จะทานกับปาท่องโก๋ที่ใช้กรรไกรตัดเป็นชิ้นเล็กๆใส่ลงไป อีกอย่างคือบะหมี่หมูแดงที่ไม่ใช่มีแต่หมูแดงชิ้นๆมาวางบนเส้นบะหมี่ จะมีหมูที่น่าจะเป็นญาติออกไปทางพะโล้ เรียกไม่ถูกว่าอะไร ใส่ลงไปอีก2-3อย่างซึ่งอร่อยมาก แถมตบท้ายด้วย โอเลี้ยง ที่ร้าน ก.กาแฟ โอเลี้ยงที่บ้านเราต้องหิ้วกระติกมาซื้อทุกเย็นให้พ่อสุนทรไว้ดื่มตอนมานอนดูข่าวช่อง 8 ลำปาง กรมประชาสัมพันธ์ ซึ่งเป็นโทรทัศน์ช่องขาวดำ ช่องเดียวที่มีและที่รับได้ที่อุตรดิตถ์ในยุคนั้น
