กรณีตัวอย่างการทำหน้าที่กัลยาณมิตร
เรื่องเล่าจากคุณเล็ก แปดริ้ว
เดินทางมาวัดพระธรรมกายครั้งแรก
เมื่อเดินทางมาวัดก็เอาขวดใส่น้ำมาจากบ้านแล้วพกติดตัวตลอด และไม่ดื่มน้ำของวัด แม้จะมีคนมาชวนก็ตาม แม้แต่ข้าวที่วัดจัดให้ก็ไม่กิน เพราะยังไม่ไว้ใจใคร แต่ก็อดทึ่งกับศาลาที่กว้างขวางใหญ่โต เพราะตลอดชีวิตไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน และก็คิดอีกว่า คนที่มานั่งเต็มศาลานี้คงถูกจ้างมาแน่นอนพอถึงช่วงนั่งสมาธิ ก็หลับตาไปได้สักครู่ ก็รู้สึก งสัยทั้งๆ ที่หลับตาอยู่ว่า คนไปไหนกันหมดแล้ว ทิ้งเราไว้แล้วแน่เลย เพราะว่าเงียบมาก ก็เลยหรี่ตาดูทั้งซ้ายขวา ก็เห็นคนนั่งสมาธิอยู่ ก็ งสัยว่า ทำไมเขาไม่พูดกัน เพราะว่าคุ้นเคยเวลาที่ไปเคยทำบุญ ไปปฎิบัติธรรมที่ต่างๆ คนจะชอบคุยกัน แม้แต่เวลาพระเทศน์ก็จะคุยแข่งกับพระด้วย ก็ทำให้อดทึ่งไม่ได้ว่า วัดนี้ฝึกคนให้เงียบได้ขนาดนี้เชียวหรือ แต่ก็ไม่กล้าดื่มน้ำของวัดเช่นกัน เพราะว่ากลัวหลงวัดพอช่วงพักเที่ยง ก็เดินไปท้าย ภาธรรมกายสากล ก็ไปยืนมองไปรอบๆทำให้อดทึ่งอีกไม่ได้ว่า ทำไมที่นี่สะอาดจังเลย แล้วก็ไม่เห็นมีคนทำความสะอาด
ด้วย แล้วพอดีเหลือบไปเห็นหลอดดูดน้ำหล่นที่พื้น ก็ก้มไปเก็บขึ้นมา จังหวะนั้นมีผู้หญิงหน้าตา รูปร่างดีสวมชุดอุบาสิกาเดินผ่านมา พอเห็นชุดที่เขาสวมนั้นก็รู้สึกชอบมาก เพราะว่าดูแล้ว วยสะอาด เหมือนเป็นชุดนางฟ้าทีเดียว แล้วอุบาสิกาคนนั้นก็เดินมาหาแล้วบอกว่า "ขอกราบอนุโมทนาบุญด้วยนะคะ" พร้อมส่งสายตามาที่ดิฉัน แล้วดิฉันก็ส่งสายตาตอบ ซึ่งเขาก็คงจะรู้ว่า ดิฉันกำลังเยาะเย้ยเขา เพราะตอนนั้นคิดในใจว่า หน้าตาของบุญวัดนี้ยาวอย่างกับหลอดดูดน้ำหรือนี่ จนคิดว่าอุบาสิกาคนนั้นจับความรู้สึกเราได้ จึงพูดแบบยิ้มๆ กับดิฉันว่าที่ดิฉันช่วยทำ ถานที่ศักดิ์สิทธิ์ให้สะอาดก็จะได้รับบุญตรงนี้ เขากล่าวอนุโมทนาบุญ ก็จะได้มีส่วนในบุญนั้นด้วย พอได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกประทับใจ ยืน
ยิ้มมองตามหลังอุบาสิกาคนนั้นที่เดินห่างออกไป คิดในใจอีกว่าขนาดลูกศิษย์ยังขนาดนี้ แล้วครูบาอาจารย์ของเขาจะขนาดไหนนี่
จากหนังสือ DOU
วิชา DF 202 ทักษะการทำหน้าที่กัลยาณมิตร
กลุ่มวิชาการทำหน้าที่กัลยาณมิตร
