**พุทธภาษิตสอนใจ**
วัย ล่วงเลยไปเรื่อยๆ
มนุษย์เรานั้น ไม่ค่อยสังเกตการแก่ หรือการเปลี่ยนแปลง ในสรีระของตัวเอง จนบางครั้งอุปาทานเองว่า (คิดเข้าข้างตัวเอง) แม้อายุมากแล้ว แต่ก็ยังดูไม่แก่ ยิ่งมีคนชมว่ายังไม่แก่ ยังดูหนุ่มและสาวอยู่ ยังดูอ่อนกว่าว้ย จะชอบมาก นั่นคืออาการ "หลงวัย" หรือประมาทในวัย ซึ่งในความจริง คนเราอายุเท่าไร ล้วนแก่เท่านั้น ส่วนร่างกาย เป็นเรื่องของเหตุปัจจัย ในการกิน การอยู่ การดูแล ซึ่งหาความแน่นอนไม่ได้เลย
ดังพุทธภาษิตที่กล่าวไว้ว่า "อติปัตติ วะโย ขะโณ ตะเถวะ แปลว่า วัยย่อมผ่านพ้นไป เหมือนขณะที่เดียว" หมายความว่า วัยหรืออายุของเรานั้น ได้ผันเปลี่ยนไปทุกขณะ ของกาลเวลา ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มารู้อีกทีว่า เราแก่ไปเยอะแล้ว
ปีใหม่ผ่านไป หรือเทศกาลต่างๆ ผ่านไป นั้นเป็นการเตือนให้เรารู้ว่า เรามีอายุมากขึ้น ร่างกายของเราอ่อนล้าลง ผิวพรรณเสื่อมโทรมลง
ดังพุทธภาษิตที่ว่า "กาโล ฆัสติ ภูตานิ สัพพาเนวะ สะหัตตะนา แปลว่า กาลเวลาย่อมกินสรรพสัตว์ พร้อมกับตัวของมันเอง"
ดังนั้น เราควรดำเนินชีวิต ที่ไม่ประมาทกับกาลเวลา จงมีสติ กำหนดมองให้เห็นคุณค่า ของกาลเวลาที่ให้เรามีอยู่ ในปัจจุบันและในอนาคต แล้วแต่ว่าจะมีให้เราเท่าไร ควรเร่งทำความดี ให้สิ่งที่เป็นประโยชน์ ให้กับตนเอง และสังคมให้มากที่สุด เท่าที่ทำได้ เพราะกาลเวลา ไม่เคยหยุดเพื่อเราเลย แม้แต่วินาทีเดียว
