พุทธพจน์เตือนใจ
"นายโคบาลย่อมต้อนโคทั้งหลายไปสู่ที่หากินด้วยท่อนไม้ ฉันใด ความแก่ชราและความตายย่อมต้อนอายุของสัตว์ทั้งหลายไป ฉันนั้น " ขุททกนิกาย ธรรมบท
นายโคบาล คือ คนเลี้ยงโค ทำหน้าที่ต้อนฝูงโคไปหากินตามทุ่งหญ้าทั้งวัน พอตกเย็นก็ต้อนฝูงโคกลับเข้าคอกทำอยู่อย่างนี้ จนกว่าฝูงโคจะเติบโตเต็มที่ ก็จะต้องพาเข้าสู่โรงฆ่าสัตว์
เหมือนชีวิตของเราที่ถูกชรา คือ ความแก่ ความตาย ต้อนอายุของเราไปสู่ความเสื่อมสลายทุกขณะ ทันทีที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ ชีวิตเหมือนแสงเทียนที่ถูกจุดขึ้น เมื่อไส้เทียนหมดลง ย่อมต้องถึงการดับวูบไปในที่สุด
บางคราว หากเทียนบางเล่มถูกลมพัด จำต้องดับวูบลงกลางคัน ไม่ได้ให้ความสว่างไสวจนไส้เทียนหมดเล่มเสมอไป ชีวิตของบางคนตายตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ตายตอนเด็ก ตายตอนยังเป็นหนุ่มสาวก็มาก นอกนั้นก็ตายตอนแก่ บางคนตายเพราะถูกโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน บางคนตายเพราะอุบัติเหตุ การตายของแต่ละคน ขึ้นอยู่กับบุญบาปของแต่ละบุคคล เพียงแต่จะเร็วหรือช้าเท่านั้นเอง
การตายเร็วตายช้าก็ไม่ได้เป็นเครื่องวัดความมีโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ต้องดูตัดสินขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ว่าได้สั่งสมบุญกุศลใดบ้าง และมองไกลไปถึงชีวิตหลังความตายได้ว่า ตายแล้วไปไหน มีสุคติหรือทุคติเป็นที่ไป เมื่อเข้าใจเช่นนี้แล้ว ต้องไม่ประมาทในวัยและชีวิต ด้วยการหมั่นหาโอกาสสั่งสมบุญให้มากที่สุด ก่อนที่ความตายจะมาถึง
