บันทึก พระธุดงค์

บันทึกข้อคิดที่ได้จากการเดินธุดงค์ธรรมชัย

สถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ วันศุกร์ที่ ๑๓ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕

(ครบ ๒๑ พรรษา อุปสมบทเมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๔ )

๑    

          เข้าสู่วัดโบสถ์บน ในวันศุกร์ที่ ๑๓ ม.ค. นี้ได้ รู้สึกตื่นเต้นและดีใจว่าจะได้ทดสอบกำลังของตนเอง อีกทั้งจะได้เป็นผู้หนึ่งในการสถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ด้วย ตกกลางคืน      วันพฤหัสบดีที่ ๑๒ มกราคม ๒๕๕๕ เวลา ๑๑.๐๐ น. ผู้ประสานงาน (น้อย) แจ้งมาว่า หลวงพ่ออนุญาตให้พระมหาเถระ ๓ รูป ไปร่วมเดินธุดงค์ธรรมชัยจากวัดบางไผ่ เกิดความไม่แน่ใจในสุขภาพว่าจะเดินไปได้ตลอดหรือไม่ เพราะทราบกะทันหัน ไม่ได้ฝึกเดินมาก่อน
แต่ต้องรีบตัดความกังวล นอนผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกาย แล้วนึกถึงหลวงปู่ กลางหลวงปู่มีพระธรรมกายมากมายมหาศาล ผุดขึ้นมาให้นับทีละองค์... ๑ องค์ ...๒ องค์ ...๓ องค์ ...๑๐ องค์ ...๒๐ องค์ ...๓๐ องค์ ...๑๐๐ องค์ ...(ชาวโลกสอนให้นับแกะ แต่ชาวธรรมสอนให้นับพระ)
ราตรีย่อมยาวนาน สำหรับผู้ตื่นอยู่

๒

           เช้าวันที่ ๑๓ ม.ค. ตื่นตี ๔ ฉันน้ำมาก ๆ ทำภารกิจของสังขาร เวลา ๐๖.๐๐ น. ออกเดินทางจากวัดพระธรรมกาย ถึงวัดบางไผ่ประมาณ ๐๗.๓๐ น. ได้เวลาฉันเช้า เนื่องจากเกรงว่าจะเกิดอาการจุกตอนเวลาเดิน จึงฉันนิดเดียว ข้าวเหนียว ๓ คำ กล้วยน้ำว้า ๒ ผล เวลา ๐๙.๓๐ น. เริ่มพิธีอธิษฐานจิตเดินธุดงค์ ด้วยใจที่เชื่อมั่น เต็มเปี่ยมด้วยกำลังใจว่าจะต้องเดินไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง คือ วัดโบสถ์บน วัดที่ หลวงปู่เข้าถึงพระธรรมกาย แต่เมื่อเดินไปได้ประมาณ ๓ กม. รู้สึกว่าแขนข้างซ้ายมีอาการชาไปทั้งแขน เพราะสายสะพายบาตรมารัดที่หัวไหล่ ทำไห้เลือดลมเดินไม่สะดวก
เมื่อเดินมาได้ประมาณ ๘ กม. เหลืออีก ๓ กม. ก็จะถึงจุดหมาย มีความรู้สึกว่า ระยะทางที่เหลือมันช่างยาวไกลมาก ยิ่งคิดยิ่งไกล ไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวลว่าจะถึงเมื่อไร ทิ้งทุกอย่าง วางใจนิ่ง ๆ ที่ศูนย์กลางกาย ตามองทาง...ใจมองกลาง เดินไปเรื่อย ๆ กายเริ่มผ่อนคลาย มีพลังมากขึ้นจนถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ... (หลวงพ่อบอกหลังจากรายงานให้ท่านทราบว่า การเอาใจไว้ที่ศูนย์กลางกายจะเป็นจุดที่มีพลังมากที่สุด)

        โยชน์หนึ่งย่อมยาวไกล สำหรับผู้เหนื่อยล้า

๓

          การเดินธุดงค์แต่ละวัน แต่ละสถานที่ สำหรับผู้มีศรัทธาในพระพุทธศาสนา พอเห็นพระเดินธุดงค์ผ่านมาก็ยกมือไหว้ หรือเข้ามาร่วมโปรยกลีบกุหลาบ และถ้าบ้าน อยู่ในละแวกจุดที่พัก ก็จะนำอาหารมาถวายพระธุดงค์วันรุ่งขึ้น ก็เป็นบุญลาภอันประเสริฐ ติดตัวไป ทำให้ปิดประตูอบายได้ แต่ผู้ที่ไม่เข้าใจอาจวิจารณ์ไปต่าง ๆ นานา เป็น วจีกรรมติดตัวไปอีกยาวนาน สังสารวัฏย่อมยาวไกล สำหรับคนพาลที่ไม่รู้แจ้งในพระสัทธรรม

๔

          หลังจากที่เดินสู่จุดหมายได้สำเร็จ มีความปลื้มใจมาก แต่ชีวิตในสังสารวัฏยังต้อง เดินทางอีกยาวไกล จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม ซึ่งยาวไกลกว่ามากมายนัก

๕

          ได้เป็นผู้หนึ่งในการสถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์ ตั้งแต่เรื่องการซื้อที่ดิน การก่อสร้าง การดูแลรักษา จนกระทั่งได้มาเดินธุดงค์ บนเส้นทางจริงด้วยตัวเอง เพื่อบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงปู่ พระผู้ปราบมาร เพื่อผู้ที่มาในภายหลังจะได้ทราบว่าหลวงปู่เป็นใคร มีความสำคัญต่อมวลมนุษยชาติอย่างไร ถึงต้องหล่อท่านด้วยทองคำ เมื่อเราได้ตรึกระลึกถึงท่านเป็นอารมณ์ จนเข้าถึงพระภายใน ก็จะปิดประตูอบายได้ เรา จะเดินตามรอยเท้าของพระเดชพระคุณหลวงปู่ทุกย่างก้าว จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม

๖

          หนทางที่มองเห็นว่าโรยด้วยกลีบกุหลาบอันสวยงามอยู่ข้างหน้า อาจมีอุปสรรคบ้าง เปรียบเหมือนชีวิตของมนุษย์นี้ แม้ว่าจะเกิดเป็นพระราชา มหาเศรษฐี คหบดี มีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์ สะดวกสบายทุกประการ ชีวิตเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ก็มีระเบิดเวลารออยู่ข้างหน้า คือวิบากกรรมที่ตัวเราเองได้ทำไว้ในอดีตหรือปัจจุบัน จะระเบิดขึ้น มาเมื่อไรก็ไม่รู้ มาตัดรอนชีวิตและทรัพย์สินของเราเอง ของคนที่เรารัก คนรอบข้าง ไม่มี ยกเว้น ทำให้เกิดความทุกข์ โศก คร่ำครวญ เดือดร้อนใจ กันทุกคน (มารบังคับบัญชาอยู่เบื้องหลัง)
          เศรษฐีก็ทุกข์แบบเศรษฐี ยาจกก็ทุกข์แบบยาจก มนุษย์เป็นเพื่อนทุกข์ด้วยกันหมดทั้งสิ้น
          ดังนั้น ต้องไม่ประมาทในชีวิต ต้องสร้างบุญกุศล สั่งสมบุญบารมีติดตัวไปให้มากที่สุด ด้วยการทำทาน รักษาศีล นั่งสมาธิภาวนา บุญจะไปตัดรอนวิบากกรรม จาก หนักก็จะเป็นเบา เบาก็จะหาย ไม่มีอะไรประเสริฐเท่ากับการสร้างบุญ

๗

          ขอตั้งจิตอธิษฐาน ขอให้ชีวิตนับจากนี้ไปได้สร้างบารมีอย่างสะดวกสบาย เป็นชีวิตที่เกิดมาเพื่อสร้างบารมีอย่างแท้จริง ประพฤติพรหมจรรย์ไปทุกภพทุกชาติ อย่าได้ มีอุปสรรคใด ๆ มาตัดรอนการสร้างบารมีของเราเลย และขอให้รู้แจ้งเห็นแจ้งแทงตลอด ในวิชชาธรรมกาย ที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านได้บรรลุ ได้ติดตามหลวงปู่ หลวงพ่อ และหมู่คณะ ไปทำวิชชาได้อย่างสะดวกสบาย ง่ายดาย เหมือนหนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบไปทุกภพทุกชาติ ตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรมเทอญ

พระครูสมุห์วิษณุ ปญฺญาทีโป

๑๕ ม.ค. ๒๕๕๕