นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจิ้งจอกกับอีกา
ผู้แต่ง : อีสป
 

      ในวันหนึ่งขณะที่สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในป่านั้น มันก็เผอิญสังเกตเห็นกาตัวหนึ่งคาบเนื้อชิ้นใหญ่บินผ่านมาจึงเอ่ยทักทายขึ้น ว่า “สวัสดีเจ้ากา ข้าว่าดวงตาของเจ้าช่างดูสวยงามราวกับดวงตาของเหยี่ยวก็ไม่ปาน”

       เมื่อได้ยินคำสรรเสริญเยินยอจากสุนัขจิ้งจอกเช่นนั้น กาจึงค่อยๆ บินไปเกาะที่กิ่งไม้ใกล้ๆ สุนัขจิ้งจอกจึงกล่าวต่อว่า “เมื่อข้าได้เห็นเจ้าใกล้ๆ แล้ว ปีกของเจ้านี่ช่างดูเหมือนกับปีกอันแข็งแรงของนกอินทรีย์เสียจริง”

     เมื่อได้ฟังดังนั้นกาก็รู้สึกพอใจในคำกล่าวของสุนัขจิ้งจอกเป็นอย่างมาก สุนัขจิ้งจอกก็ยังคงกล่าวต่อไปว่า “ข้าชักอยากฟังเสียงของเจ้าดูเสียเหลือเกินว่าจะไพเราะสักเพียงใด” กาได้ยินเช่นนั้นจึงอ้าปากเพื่อเปล่งเสียงร้องให้สุนัขจิ้งจอกฟัง ทำให้เนื้อชิ้นใหญ่ที่กำลังคาบอยู่นั้นตกลงมาที่พื้น สุนัขจิ้งจอกสบโอกาสจึงรีบเข้าไปคาบเนื้อชิ้นนั้นก่อนที่จะรีบวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

 :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนที่ชอบพูดประจบประแจง มักต้องการผลประโยชน์จากเราเสมอ

:: พุทธภาษิต ::
น หิ เวเรน เวรานิ       สมฺมนฺตีธ กุทาตนํ
     อเวรน จ สมฺมนฺติ       เอส ธฺมโม สนนฺตโน.
ในกาลไหน ๆ เวรทั้งหลายในโลกนี้ ย่อมไม่ระงับด้วยเวรเลย
ก็แต่ย่อมระงับได้ด้วยความไม่มีเวร ธรรมนี้เป็นของเก่า.