Dhammaforpeople
ธรรมะเพื่อประชาชน

ตอน โปริสาท ตอนที่ 03

 

            มีวาระพระบาลีที่ปรากฏในคำภี

          กมฺมสฺสโกมฺ หิ ตฺว๊ กมฺมทายาโท
          กมฺมโยนิ กมฺมพนฺธุ
          กมฺมปฏิสรโณ ยํ กมฺมํ กริสฺสสิ
          กลฺยาณํ วา ปาปกํ วา
          ตสฺส ทายาโท ภวิสฺสติ

          ก็ท่านมีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทของกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่อาศัย ท่านทำกรรมใดไว้ ก็จะเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น

 

          หมายถึง พวกเราทุกคนซึ่งต่างก็มีกรรมเป็นของตนใครทำกรรมใดไว้ตนจะต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น ผู้ที่ไม่ประมาทในชีวิต เกิดมาใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า หมั่นตอกย้ำกับตนเองบ่อยๆว่าจะไม่เผลอไปทำกรรมชั่วใดๆ ความดีแม้นิดหน่อยเราก็จะไม่ดูเบา คอยสั่งสมพอกพูนให้มากขึ้น

 

          เหมือนปลวกที่ค่อยๆก่อสร้างจอมปลวกจนสามารถกันแดดกันฝนได้ บุญที่สั่งสมทีละนิด เมื่อมีมากเข้าก็สามารถป้องกันบาปอกุศลที่จะมาขัดขวางหนทางนิพพานของเราได้ เราใช้เวลาในชีวิตของการเกิดมาแต่ละช่วงไม่เท่ากัน เวลาของแต่ละบุคคลก็ไม่เท่ากัน บางคนอายุยืน บางคนอายุสั้น แต่บั้นปลายของทุกๆคนก็คือความตาย นี่คือวัฏจักรของการเกิดแก่เจ็บตาย พวกเราทุกคนจะต้องตระหนักกันเอาไว้

 

          เมื่อได้โอกาสเกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว ต้องหมั่นสั่งสมแต่กรรมดีเอาไว้ อีกทั้งสั่งสมอัธยาศัย นิสัยและอุปนิสัยที่ดีๆ จนเข้าไปอยู่ในขันธสันดานติดแน่นที่ศูนย์กลางกำเนิดก่อเกิดเป็นกรรมพันธุ์ที่เรียกว่ากัมมะพันธุเมื่อวิบากเกิดจากกรรมพันธุ์ก็ควรให้เป็นพันธุกรรมที่ดีๆ อย่าให้เป็นอุปนิสัยที่ไม่ดี เหมือนอย่างโปริสาท
ที่คุ้นกับการกินเนื้อมนุษย์มาหลายชาติจนกลายเป็นความเสพคุ้นที่แก้ไม่ได้

 

          ต่อจากตอนที่แล้ว พระพรหมทัตได้รับสั่งให้คนทำต้นเครื่องไปจัดหาเนื้อมนุษย์มาทำเป็นอาหารให้พระองค์ทรงเสวยทุกวัน ฝ่ายพนักงานเครื่องต้นที่กำลังตกที่นั่งลำบากได้กราบทูลว่า เนื้อมนุษย์หาได้ยาก ที่ว่าหาได้ยากก็เพราะว่ามนุษย์ไม่กินเนื้อมนุษย์ การกินเนื้อมนุษย์แม้ไม่ผิดศีลแต่ก็เป็นการกระทำที่ผิดวิสัยของมนุษย์

 

          มีแต่ยักษ์หรือสัตว์กินเนื้อเท่านั้นที่กล้ากินเนื้อเท่านั้น พระราชาแม้จะตระหนักเรื่องนี้ดี แต่เพราะอุปนิสัยที่เคยกินเนื้อมนุษย์มาตั้งแต่สมัยที่กลายเป็นยักษ์ติดมาข้ามภพข้ามชาติ ทำให้พระองค์ขาดหิริโอตัปปะ ไม่สามารถอดกลั้นต่อการกระทำที่ผิดวิสัยของมนุษย์ได้ จึงรับสั่งกับคนทำเครื่องต้นว่า “เจ้าอย่ากลัวไปเลย ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย คนในเรือนจำมีอยู่มากมายไม่ใช่หรือ”

 

          ว่าแล้วก็แนะนำอุบายให้ไปนำคนในเรือนจำข้อหาอุกฉกรรจ์ไปประหารชีวิตและเอาเนื้อมาปรุงเป็นอาหารพ่อครัวก็ได้ทำตามพระราชบัญชาทุกประการ พระราชาทรงมีความสุขในการเสวยเนื้อนมนุษย์เรื่อยมา โดยไม่มีใครรับรู้รับทราบเลย เมื่อคนในเรือนจำหมด พระราชาทรงให้นำถุงทรัพย์หนึ่งพันกหาปณะไปทิ้งไว้ระหว่างทาง

 

          คนไหนหยิบไปก็จงจับคนนั้นและตั้งข้อหาว่าเป็นขโมย จากนั้นก็ให้ราชบุรุษนำไปฆ่า พ่อครัวก็ทำตามนั้น ครั้นต่อมาไม่มีแม้แต่คนที่กล้าจ้องมองถุงทรัพย์ เพราะรู้ว่านั่นคือถุงเงินมรณะ พ่อครัวจึงมาทูลถามว่า บัดนี้ไม่มีใครกล้าหยิบถุงเงินนั้นเลย จะให้ข้าพระองค์ทำอย่างไรต่อไปพระเจ้าค่ะ

 

          พระราชาแนะอุบายต่อไปว่า ในเวลาตีกลองยามเที่ยงคืน พระนครมักจะเกิดความอลหม่าน ในช่วงที่กำลังชุลมุนนั้น เจ้าจงยืนดักอยู่ตามตรอกหรือมุมมืด จงฆ่ามนุษย์เอาเนื้อมาให้เรา ฝ่ายพ่อครัวผู้ตกอยู่ในฐานะกลืนไม่เข้า คลายไม่ออก ถ้าไม่ยอมทำตามก็ต้องถูกประหารชีวิต จึงจำยอมแอบซ่อนมีดที่คมกริบไว้ที่ชายพก คอยฆ่าคนที่กำลังเผลอ และตัดเอาแต่เนื้อไปปรุงอาหาร

 

          ชาวเมืองต่างคร่ำครวญถึงมารดา บิดา หรือญาติพี่น้องที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่เมื่อมีผู้มาพบเห็นก็กลายเป็นศพไปเสียแล้ว ผู้คนที่พบเห็นต่างก็หวาดกลัวเพราะไม่เคยพบเจอเหตุการณ์ฆ่าหั่นศพอย่างนี้มาก่อน จึงปรึกษากันว่า คนเหล่านี้ถูกเสือกินหรือถูกยักษ์จับกินหนอ เมื่อตรวจดูบาดแผลที่ถูกฆ่า จึงสันนิษฐานกันว่าในพระนครมีมนุษย์กินคนแอบซ่อนอยู่

 

          เพราะจากการชันสูตรศพแล้วพบว่าฆาตกรมีการแล่เนื้อไปกินเป็นอาหารหรือไม่ก็คงไปทำเป็นพิธีบรวงสรวงเทพเจ้าที่ตนเองนับถือ ในเวลาเช้ามหาชนได้มาประชุมเพื่อร้องทุกข์ที่พระลานหลวงต่อพระราชา ขอให้พระองค์ให้รับสั่งให้จับโจรกินคน แต่พระราชาก็ไม่ทรงเป็นธุระในคดีนี้

 

          จึงรวมตัวกันเดินขบวนไปขอความช่วยเหลือจากท่านกาฬหัตถีเสนาบดี ท่านเสนาบดีก็รับปากว่าภายใน7วันจะจัดการคดีฆ่าหั่นศพนี้ให้ได้ ท่านเสนาบดีก็เรียกประชุมพวกเจ้าหน้าที่และส่งกำลังเจ้าหน้าที่ไปดักซุ่มอยู่ตามสถานที่ต่างๆเพื่อคอยจับตัวอาชญากรมาลงโทษ ตั้งแต่นั้นมาฆาตกรในคราบของพ่อครัวก็ต้องระวังตัวเป็นพิเศษ

 

          แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถหลบหนีสายตาของเจ้าหน้าที่บ้านเมืองซึ่งคอยสืบข่าวความเคลื่อนไหวของตนเองอยู่ตลอดเวลา คืนวันหนึ่งขณะที่พ่อครัวกำลังลงมือฆ่าหญิงคนหนึ่งและแล่เนื้อบรรจุลงในกระเช้า

 

          พวกเจ้าหน้าที่ก็กรูลงมากันทุบตีจับมัดมือไพร่หลังพร้อมกับร้องประกาศว่าจับฆาตรกฆ่าหั่นศพได้แล้วชาวเมืองที่พากันห้อมล้อมพ่อครัวรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่เชื่อว่าพ่อครัวจะเป็นฆาตกร ขณะเดียวกันก็รู้สึกโกรธแค้นจึงได้รุมประชาทัณฑ์พ่อครัว ขว้างก้อนหินท่อนไม้เข้าใส่จนเลือดท่วมตัว เจ้าหน้าที่ก็ได้นำตัวไปรายงานต่อท่านเสนาบดี

 

          ท่านเสนาบดีดำริว่าคนผู้นี้กินเนื้อ หรือนำไปปนกับเนื้ออื่นและจำหน่าย หรือว่าฆ่าตามพระราชบัญชา จึงสอบสวนพ่อครัวว่า “พ่อครัว เจ้าเป็นคนบ้าสติฟั่นเฟือนเสียแล้วหรือ เจ้าฆ่าคนเป็นจำนวนมากและแล่เนื้อไปทำอะไร เอาไปขายหรือไปเซ่นทรวงเทพเจ้าองค์ไหน”

 

          พ่อครัวปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา แต่ทุกคนก็ต้องตะลึงเมื่อพ่อครัวสารภาพว่าฆ่าคนไปปรุงอาหารเพื่อถวายพระราชา ท่านเสนาบดีเห็นว่าคดีนี้เกี่ยวข้องพัวพันไปถึงผู้ปกครองประเทศ ต้องมีความรอบคอบเป็นพิเศษเพราะมีผลต่อความมั่นคงของประเทศ และอาจเป็นการหมิ่นพระบรมเดชานุภาพได้ จะพลาดไม่ได้ไม่อย่างนั้นมีหวังถูกตัดศีรษะเจ็ดชั่วโคตร การที่พ่อครัวซัดทอดไปถึงพระราชานั้นจำเป็นต้องรวบรวมหลักฐานและพยานยืนยันให้มากกว่านี้

 

 

อ่านตอนต่อไป