นิทานอีสป เรื่อง ต้นเพลน
ผู้แต่ง : อีสป

           นักเดินทางสองคนเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเที่ยงวัน พวกเขาพยายามหาต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาเพื่ออาศัยพักใต้ร่มเงา ขณะที่กำลังเอนกายหลบแดดอยู่ใต้ใบบังอังน่ารื่มรมย์ พวกเขาก็เห็นว่ามันคือต้นเพลน

               "ต้นเพลนนี่ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!" หนึ่งในนั้นพูดขึ้น "ลูกผลใดๆ ก็ไม่มีแถมใบที่ร่วงลงมาก็มีแต่ทำให้พื้นสกปรกรกไปหมด"

              "เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ไร้สำนึก!" ต้นเพลนพูดขึ้นทันที "พวกเจ้าเอนกายอาศัยร่มเงาของข้าอยู่ตรงนี้ ยังมีหน้ามาพูดว่าข้าไร้ประโยชน์อีก ช่างอกตัญญูนัก โอ ท่านเทพจูปิเตอร์ พวกมนุษย์สมควรได้รับความกรุณาไหมนี่"

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ความกรุณาอันประเสริฐสุดของเรามักได้รับการชื่นชมน้อยที่สุดเสมอ

:: พุทธภาษิต ::
นตฺถิ พาเล สหายตา.
ความเป็นสหาย ไม่มีในคนพาล.
วิ . มหา. ๕/ ๓๓๖. ม. อุ. ๑๔/ ๒๙๗. ขุ. ธ. ๒๕/ ๒๓, ๕๙.

THE PLANE TREE

            Two Travellers, walking in the noonday sun, sought the shade of a widespreading tree to rest. At they lay looking up among the pleasant leaves, they saw that it was a Plane tree.

            "How useless is the Plane!" said one of them. "It bears no fruit whatever, and only serves to the ground with leaves."

         "Ungrateful creatures!" said a voice from the Plane Tree. " You lie here in my cooling shade, and yet you say I am useless! Thus ungratefully, O Jupiter, do men receive their blessings!"

:: The moral of this story is ::
Our best blessings are often the least appreciated.