นิทานอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอกกับอีกา
ผู้แต่ง : อีสป
 

                 ในยามเช้าอันแสนสดใส  หมาจิ้งจอกยื่นจมูกอันเฉียบไวของมันไปตามราวป่า เพื่อเสาะหาของกิน มันเห็นกาตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัว แน่นอนว่านี่ย่อมไม่ใช่อีกาตัวแรกที่เจ้าจิ้งจอกเคยเห็น แต่ครั้งนี้สิ่งที่ทำให้มันสนใจจนต้องหยุดมองเป็นครั้งที่สองก็คือเจ้าอีกาผู้โชคดีมีเนยแข็งอยู่ในปากของมันก้อนหนึ่ง

                 "ไม่จำเป็นต้องไปหาไกลแล้ว" หมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์คิด "นี่แหละคืออาหารเช้าอันแสนโอชะของข้า"

                  ว่าแล้วมันก็วิ่งเหยาะๆ ไปยังโคนต้นไม้ซึ่งอีกาเกาะอยู่และมองขึ้นไปด้วยความชื่นชม มันร้องว่า "อรุณสวัสดิ์ สิ่งมีชีวิตที่แสนงดงาม"

                  อีกาเอียงคอข้างหนึ่ง มองหมาจิ้งจอกด้วยความแคลงใจ ทว่ามันคาบเนยแข็งไว้ในปากแน่น ไม่ยอมตอบรับคำทักทายของหมาจิ้งจอกเลย

                  "ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเสน่ห์เหลือเกิน" หมาจิ้งจอกกล่าว "ขนของมันส่องประกายเป็นยิ่งนัก รูปร่างก็งดงาม ทั้งยังมีปีกอันมหัศจรรย์ นกแสนสวยเช่นนี้ย่อมต้องมีเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งมากเป็นแน่ ในเมื่อทุกอย่างในตัวมันสุดจะสมบูรณ์แบบ มันจะร้องเพลงให้ข้าฟังสักเพลงได้ไหมหนอ ข้ารู้ดีว่าข้าควรยกย่องให้มันเป็นราชินีแห่งนกทั้งหลาย"

                  เมื่อได้ฟังคำยกยอปอปั้นเหล่านี้ อีกาก็ลืมข้อกังขาทั้งปวงรวมถึงอาหารเช้าของมันด้วย มันอยากได้ชื่อว่าราชินีแห่งนกเหลือเกิน

                  ดังนั้นมันจึงอ้าปากกว้างส่งเสียงร้องดังที่สุดออกมา  และแล้วเนยแข็งก็ล่วงหล่นลงมาเข้าปากหมาจิ้งจอกซึ่งอ้ารอรับอยู่พอดิบพอดี

                  "ขอบคุณ" หมาจิ้งจอกกล่าวเสียงหวานขณะเดินจากไป "แม้ว่าจะแหบห้าวไปสักหน่อย แต่เสียงเจ้าก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ ว่าแต่สติปัญญาของเจ้าอยู่ที่ไหนหรือ"

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนสอพลอมีชีวิตอยู่บนความเสียหายของผู้ที่เชื่อฟังพวกเขา

:: พุทธภาษิต ::
โย นินฺทิยํ ปสํสติ ตํ วา นินฺทติ โย ปสํสิโย
วิจินาติ มุเขน โส กลึ กลินา เตน สุขํ น วินฺทติ.
ผู้ใดสรรเสริญคนควรติ หรือติคนที่ควรสรรเสริญ,
ผู้นั้นย่อมเก็บโทษด้วยปาก เขาไม่ได้สุขเพราะโทษนั้น.

( พุทธฺ) องฺ. จตุกฺก. ๒๑/ ๔.

THE FOX AND THE CROW

               One bright morning as the Fox was following his sharp nose though the wood in search of a bite to eat, he saw a Crow on the limb of a tree overhead. This was by no means the First Crow the Fox had ever seen. What caught his attention this time and made him stop for a second look, was that the lucky Croe held a bit if cheese in her beak.

               "No need to search any farther," thought sly Master Fox. "Here is a dainty bite for my breakfast."

                Up he trotted to the foot of the treein which the Crow was sitting, and looking up admiringly, he cried, "Good morning, beautiful creature!"

                The Crow, her head cocked on one side, watched the Fox suspiciously. But she kept her beak tightly closed on the cheese and did not return his greeting.

                "what a charming creature she is!" said the Fox. "How her feathers shine! What a beautiful from and what aplendid wings! Such a wondweful Bird should have a very lovely voice, since everything else about her is so perfect. Could she sing just one song, I know I should hail her Queen of Birds."

                Listening to these flattering words, the Crow forgot all her suspicion, and also her breakfast. She wanted very much to be called Queen of Birds.

                So she opened her beak wide to utter her loudest caw, and down fell the cheese straight into the Fox's open mouth.

                "Thank you," said Master Fox sweetly, as he walked off. "though it is cracked, you have a voice sure enough. But where are your wits?"

:: The moral of this story is ::
The flatterer lives at the expense of those who will listen to him.