นิทานอีสป เรื่อง พี่เลี้ยงเด็กกับหมาป่า
ผู้แต่ง : อีสป
 

        หมาป่าตัวหนึ่งลอบเข้ามาในหมู่บ้านเพื่อหาอาหาร ขณะที่เดินผ่านบ้านหลังหนึ่ง มันบังเอิญได้ยินพี่เลี้ยงขู่เด็กทารกที่กำลังร้องไห่ไม่หยุดว่า

        "หยุดร้องเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะจับโยนให้หมาป่ากินเลย"

        หมาป่าได้ยินดังนั้นก็ดีไจ รีบเข้าไปซ่อนคอยที่อยู่ใต้ถุนบ้าน พลางนึกในใจว่าวันนี้คงได้กินอาหารเต็มอิ่มแน่ แต่มันเฝ้ารออยู่จนมืดค่ำก็ไม่ได้ยินเสียงเด็กร้องอีกเลย เห็นแต่พี่เลี้ยงอุ้มเด็กขึ้นมากอดแล้วพูดกับเด็กว่า 

        "หนูไม่ร้องไห้แล้วน่ารักมาก พี่จะไม่โยนให้หมาป่ากินแล้ว แต่ถ้าหมาป่ามันเข้ามา เราจะช่วยกันตีให้ตายเลย"

        เมื่อหมาป่าได้ยิน มันตกใจลนลานวิ่งหนีออกจากบ้านหลังนั้นไปทันที ขณะที่มันวิ่งคอตกกลับรังด้วยความหิวนั้น มันนึกรำพึงในใจด้วยความโมโหว่า 

        "เราต้องอดอาหารจนแสบท้องอย่างนี้ เพราะหลงเชื่อคำพูดกลับกลอกของมนุษย์นี่เอง"

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนปากไวพูดอะไรง่าย ก็เปลี่ยนคำพูดง่าย

:: พุทธภาษิต ::
จะทำสิ่งใดพึงพูดสิ่งนั้น สิ่งใดไม่ทำไม่พึงพูดถึง บัณฑิตย่อมจะหมายเอาได้ว่า คนไม่ทำดีแต่พูด