นิทานอีสป เรื่อง ผู้รักอิสระ
สุนัขป่าที่หิวโหยและผอมซูบซีดตัวหนึ่งกำลังเดินเตร็ดเตร่ไปรอบหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในไม่ช้ามันก็พบสุนัขบ้านที่มีขนเรียบเป็นมันและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี มันถามสุนัขตัวนั้นว่า
"บอกข้าซิว่าพวกเจ้าได้อาหารมาจากไหน"
"คนให้อาหารพวกเรา" สุนัขบ้านตอบ
"จริงหรือไม่ว่าเจ้าต้องทำงานหนักให้พวกเขา"
"ไม่จริง งานของเราไม่หนักเลย" สุนัขบ้านแย้ง
"พวกเราเพียงแต่เฝ้าบ้านให้นายตอนกลางคืนเท่านั้น"
"แล้วคนก็เลี้ยงดูพวกเจ้าดีอย่างนี้เชียวรึ!" สุนัขป้าร้องด้วยความประหลาดใจ
"ข้าอยากทำงานอย่างเจ้าบ้าง เพราะพวกข้าหาอาหารได้ยากเหลือเกิน"
"มากับข้าสิ" สุนัขบ้านชวน "นายของข้าจะให้อาหารเจ้ากินแน่ๆ"
สุนัขป้าดีใจมาก มันรีบไปกับสุนัขบ้านเพราะหวังจะได้ทำงานให้คน ขณะที่สุนัขปักกำลังเดินเข้าประตูบ้านของนายของสุนัขบ้าน มันก็สังเกตเห็นว่าขนรอบคอของสุนัขบ้านร่วงหายไปเป็นรูปวงกลม
"ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นล่ะ"
"อ๋อ! ไม่มีอะไรหรอก" สุนัขบ้านพูด
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"
"มันเกิดจากโซ่ ข้าถูกล่ามโซ่ในเวลากลางวันโซ่จึงเสียดสีทำให้ขนรอบคอของข้าร่วงหลุดไป"
"ถ้าเช่นนั้นข้าขอลาก่อนละนะเพื่อน" สุนัขป่าพูด
"ข้าจะไม่มีวันไปอยู่กับคน ข้ายอมหิวเสียดีกว่าที่จะสูญเสียอิสรภาพของข้าไป!"
