กรรมที่ทำให้คนอื่นแท้งลูก
ชีวิตมนุษย์มีเรื่องราวที่ต้องทำมากมาย เรื่องโน้นก็สำคัญ เรื่องนี้ก็สำคัญ ดูเหมือนว่าชีวิตของเราจะมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำอยู่ตลอดเวลา แต่เรื่องไหนๆ ก็ไม่สำคัญและมีคุณค่ามากกว่าการทำความดี คนที่ชอบอ้างว่ายังไม่มีเวลา ต้องทำเรื่องโน้นเรื่องนี้ อ้างว่ายังไม่พร้อมที่จะทำบุญ ยังไม่ว่าง คิดอย่างนี้ประมาทแล้ว เคยมีบางครั้งไหม ที่เรารู้สึกว่าเราอยากจะย้อนเวลากลับไปเพื่อใช้ชีวิตให้ดีกว่าวันที่ผ่านมา เราอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับเวลาที่สูญเสียไป แต่เราไม่อาจที่จะย้อนเวลาไปเริ่มต้นใหม่ได้
เวลาที่ผ่านไปแล้วมันผ่านเลยไป ไม่เคยย้อนกลับมาอีก เวลาเป็นทรัพย์อย่างหนึ่งที่มีค่าอย่างยิ่งและมีอยู่อย่างจำกัด เป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนในโลกมีอยู่เท่ากัน ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ สุดแท้แต่ว่าใครจะใช้เวลาที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์ได้มากกว่ากัน สำหรับชีวิตของนักสร้างบารมีแล้ว ควรจะใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ที่สุด ด้วยการหยุดนิ่ง ฝึกใจให้เข้าถึงพระรัตนตรัยภายใน
มีวาระพระบาลีที่กล่าวเอาไว้ใน เขมสูตร ว่า
“น ตํ กมฺมํ กตํ สาธุ ยํ กตฺวา อนุตปฺปติ
ยสฺส อสฺสุมุโข โรทํ วิปากํ ปฏิเสวติ
ตญฺจ กมฺมํ กตํ สาธุ ยํ กตฺวา นานุตปฺปติ
ยสฺส ปติโต สุมโน วิปากํ ปฏิเสวติ
ปฏิกจฺเจว ตํ กยิรา ยํ ชญฺญา หิตมตฺตโน
บุคคลทำกรรมใดแล้ว เดือดร้อนใจภายหลัง มีหน้านองด้วยน้ำตาร้องไห้อยู่ เสวยผลแห่งกรรมใด กรรมนั้นทำแล้วไม่ดีเลย บุคคลทำกรรมใดแล้ว ไม่เดือดร้อนในภายหลัง มีหัวใจแช่มชื่นเบิกบาน เสวยผลแห่งกรรมใด กรรมนั้นทำแล้วเป็นการดี บุคคลรู้กรรมใดว่าเป็นประโยชน์แก่ตน ควรลงมือกระทำกรรมนั้นก่อน”
อกุศลกรรมมีกิเลสอาสวะเป็นเหตุเป็นเค้ามูลให้มนุษย์ทำบาปกรรม คือโลภมูลจิต โทสมูลจิต โมหมูลจิต คือจิตที่ประกอบด้วยความโลภ ความโกรธ และความหลง เมื่อกิเลสเหล่านี้ครอบงำจิตใจของเราเอาไว้ จิตเศร้าหมองไม่ผ่องใส เมื่อจิตไม่ผ่องใส ก็ส่งผลต่อไปเป็นลูกโซ่ คือทำให้เกิดกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต เมื่อจะคิดก็คิดไปในทางที่ไม่ดี ผิดจากทำนองคลองธรรม และก็พูดผิดทำผิด เพราะภาพเริ่มต้นในใจของเรามันไม่ดีตั้งแต่แรก ความผิดพลาดที่ทำไปก็ส่งผล เป็นวิบากกรรมอันเผ็ดร้อนในอบายภูมิ กว่าจะรู้ตัวว่าสิ่งที่ทำไปนั้นเป็นความวิบัติ และผิดพลาดใหญ่หลวงก็ยากที่จะแก้ไข เมื่อรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว
กฎแห่งการกระทำบางอย่างส่งผลในภพชาตินี้ บางอย่างส่งผลในภพหน้า กรรมไหนที่ทำไปแล้วดูเหมือนว่าไม่มีผลอะไรในภพชาตินี้ ที่ทำให้บางคนดูเบานึกว่าบาปอกุศลไม่มีผลอะไร จึงทำชั่วทั้งๆ ที่รู้ บาปอกุศลบางอย่างกฏหมายทางโลกไม่สามารถเอาผิดหรือนำไปลงโทษได้ แต่กฎแห่งการกระทำนั้นเป็นกฎสากล ที่จะตัดสินการกระทำของเราได้เที่ยงที่สุดและมีผลบังคับใช้กับทุกๆ คนไม่มียกเว้น
หลวงพ่อมีตัวอย่างของกฎแห่งการกระทำของสตรีท่านหนึ่ง เธอถูกอกุศลเข้าสิงจิตได้ทำความผิดอย่างมหันต์เอาไว้ จึงต้องไปเสวยทุกข์ในเปตโลก กว่าจะพ้นจากอัตภาพเปรตนั้นมาได้ ต้องอาศัยกำลังบุญจากหมู่ญาติอุทิศส่วนกุศลไปให้
* เรื่องมีอยู่ว่า กุลสตรีท่านนี้เป็นภรรยาของกุฎุมพีคนหนึ่ง ในหมู่บ้านไม่ไกลจากกรุงสาวัตถี เธอเป็นหญิงหมันไม่สามารถให้กำเนิดทายาทประจำตระกูลได้ พวกญาติของกฎุมพีได้มาปรึกษาว่าจะนำหญิงสาวคนอื่นมาเป็นภรรยา แต่เนื่องจากกุฎุมพีมีความรักในภรรยาเดิมอยู่แล้ว จึงไม่ปรารถนาภรรยาคนใหม่ แต่เมื่อหญิงหมันทราบแล้วก็รบเร้ากุฎุมพีให้นำหญิงอื่นมา เมื่อทนการรบเร้าไม่ไหว และเพราะเห็นแก่วงศ์สกุล กุฎุมพีจึงยอมรับภรรยาใหม่มาอีกคน
เนื่องจากหญิงหมันเป็นผู้มีความริษยา เกรงว่าถ้าภรรยาคนใหม่ให้กำเนิดบุตร ต่อไปนางจะเป็นใหญ่ในบ้าน ส่วนเธอก็จะหมดอำนาจ และเป็นที่ดูหมิ่นของคนในครอบครัว เธอจึงหาอุบายที่จะทำให้นางแท้งลูก โดยไปปรึกษากับปริพาชิกาคนหนึ่งให้ช่วยปรุงยาเพื่อทำแท้งให้ เมื่อนางได้เภสัชมาแล้วก็ปรุงผสมน้ำและอาหารให้ภรรยาใหม่ได้รับประทาน ครั้นผ่านไปได้เพียง ๒ เดือน นางก็สามารถทำให้ภรรยาคนใหม่แท้งลูกได้สำเร็จ ฝ่ายมารดาของภรรยาคนใหม่ รู้ว่าลูกสาวตนแท้งด้วยอาการผิดปกติ เพราะสุขภาพของลูกสาวก็สมบูรณ์แข็งแรง ไม่มีวี่แววว่าจะแท้งลูกแต่อย่างไร ลูกสาวจะต้องถูกวางยาอย่างแน่นอน จึงถามหญิงหมันว่า “ได้แอบวางยาลูกสาวของฉันหรือเปล่า”
หญิงหมันปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ เมื่อถูกคาดคั้นสอบถามหนักเข้าๆ ก็เลยสาบานว่า “ถ้าฉันเป็นคนทำให้ลูกสาวของท่านแท้ง ขอให้ฉันเป็นผู้มีทุคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้า ให้ถูกความหิวกระหายครอบงำ ขอให้ฉันคลอดบุตรทั้งเช้า-เย็น คลอดครั้งละ ๕ คน แล้วก็กินลูกของตนเอง ขอให้ฉันมีเนื้อตัวเหม็น ให้แมลงวันไต่ตอมทั้งวันทั้งคืน” ด้วยมุสาวาทที่นางได้สาบานไว้นั้น ครั้นนางทำกาละแล้ว ไปบังเกิดในเปตโลก เป็นนางเปรตมีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัวหิวโซ ตามคำที่นางได้สาบานเอาไว้
สมัยต่อมา พระเถระ ๘ รูป ที่ออกพรรษาในชนบท ก็เดินทางกลับมายังกรุงสาวัตถีเพื่อเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา ได้เข้าไปพักในราวป่าที่สมบูรณ์ด้วยร่มเงาและน้ำ ไม่ไกลจากบ้านของกุฎุมพีเท่าไร ตกกลางคืน พระเถระต่างแยกย้ายกันไปบำเพ็ญสมณธรรม นางเปรตเมื่อเห็นเป็นโอกาสดี จึงไปปรากฏกายให้พระเถระได้เห็นด้วยตาเนื้อ เพื่อขอส่วนบุญ
พระสังฆเถระเห็นเปรตก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะรู้ว่าเปรตต้องการมาขอส่วนบุญ จึงได้พูดคุยซักถามนางเปรตว่า “เจ้าเปลือยกาย มีรูปพรรณอัปลักษณ์ ส่งกลิ่นเหม็นเน่าฟุ้ง แมลงวันตอมเต็มไปหมด เมื่อเป็นมนุษย์เจ้าไปทำอะไรไว้ มายืนอยู่ในที่นี้เพื่อต้องการอะไร”
นางเปรตเมื่อถูกพระมหาเถระถามอย่างนั้น จึงเล่าถึงบาปกรรมที่ได้ทำเอาไว้ ให้ท่านรับฟังว่า “ท่านผู้เจริญ ดิฉันเป็นเปรต ถึงทุคติเกิดในเปตโลก เพราะกระทำกรรมชั่วช้าไว้ จึงต้องจากโลกนี้ไปอย่างทุกขเวทนา เวลาเช้าดิฉันคลอดบุตร ๕ คน ในเวลาเย็นอีก ๕ คน แล้วก็กินลูกเหล่านั้นของตนเอง ถึงกินลูกทั้ง ๑๐ คนเหล่านั้น ก็ไม่อาจบรรเทาความหิวได้ หัวใจของดิฉันเร่าร้อนทุกข์ตรม เพราะความเศร้าโศกและความหิว ดิฉันไม่ได้ดื่มน้ำที่ควรดื่ม ขอท่านจงดูดิฉันผู้ถึงความหายนะเช่นนี้เถิด”
นางเปรตเมื่อประกาศวิบากกรรมที่ตนเองได้ทำเอาไว้แล้ว จึงขอร้องให้พระเถระทั้ง ๘ รูป ช่วยไปบอกหมู่ญาติของตนเองด้วยว่า ดิฉันเป็นภรรยาของกุฎุมพีในบ้านหลังนี้เอง ดิฉันขอโอกาส ขอท่านทั้งหลายไปที่บ้านของกุฎุมพีคนนั้น ให้เขาได้ถวายทานแก่พระคุณเจ้า และช่วยบอกให้พวกเขาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้ดิฉันด้วยเถิด เมื่อเป็นเช่นนี้ ดิฉันถึงจะหลุดพ้นจากเปตโลกนี้ไปได้
ครั้นคณะสงฆ์ได้ฟังดังนั้น ก็อยากจะอนุเคราะห์นางให้พ้นจากความลำบาก จึงเข้าไปบิณฑบาตที่บ้านของกุฎุมพี พร้อมกับแจ้งข่าวความทุกข์ยากลำบากของอดีตภรรยาให้ฟัง กุฎุมพีได้ฟังแล้วจึงถวายอาหารเป็นสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลไปถึงนาง ทันทีที่สามีอุทิศส่วนกุศลไปให้ นางก็พ้นจากอัตภาพเปรต กายทิพย์พลันบังเกิดขึ้นมาแทน มีสุคติสวรรค์เป็นที่ไปทันที
จะเห็นได้ว่า ชีวิตหลังความตายของผู้ที่ทำบาปอกุศลเอาไว้ เป็นชีวิตที่ทุกข์ทรมานคับแค้นสุดแสนจะบรรยาย เมื่อใครไปเห็นผลกรรมของผู้ที่ประมาทผิดพลาดแล้วต้องไปรับทุกข์ทรมาน ก็จะเกิดความสงสารอย่างจับจิตจับใจ หมู่ญาติบรรพบุรุษเราอีกหลายท่าน เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่แล้วประมาทตระหนี่ ท่านเหล่านี้ได้รับทุกข์ทรมานในปรโลก กำลังรอคอยหมู่ญาติผู้มีบุญทั้งหลายอุทิศส่วนกุศลไปให้ เพราะฉะนั้นเวลาทำบุญอะไรก็อย่าลืมอุทิศส่วนกุศลไปให้ และตัวเราเองอย่าประมาท อย่าได้หลงไปทำบาปอกุศลจนพลัดไปเกิดในอบาย เมื่อเกิดมาแล้วต้องเก็บเกี่ยวเอาบุญไปให้ได้มากที่สุด เพราะนอกจากบุญที่เราทำจะช่วยตัวเราเองแล้ว ยังสามารถช่วยหมู่ญาติและสรรพสัตว์ทั้งหลายได้อีกด้วย
พระธรรมเทศนาโดย : หลวงพ่อธัมมชโย (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
* มก. เล่ม ๔๙ หน้า ๖๑
** ตัวละครนี้ถูกสร้างขึ้นโดย AI
