นิทานเรื่อง นกยางผู้เย่อหยิ่ง
นกยางตัวหนึ่งมีนิสัยเย่อหยิ่งและหลงตน ทุกวันมันจะเดินท่อม ๆ หาอาหารอยู่ริมฝั่งน้ำ มองเห็นเงาจงอย ปากคอ และขาอันเรียวงามอีกทั้งรูปร่างระหงสะโอดสะองของตัวเอง ที่ปรากฎอยู่ในน้ำ
นกยางอดที่จะนึกกระหยิ่มอิ่มเอมใจไม่ได้ทุกครั้งไป ...ครั้นเหลือบเห็นปลาช่อน กับปลาซะใดว่ายอยู่เคียงคู่กันมันเกือบถลาเข้าจิกกินตามสัญชาตญาณ แต่พลันนึกได้ว่ายังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวัน
"อ๊ะ! อย่าเพิ่งเลยดีกว่า" นกยางบอกกับตัว
"แม้เจ้าปลาสองตัวนี้จะกำลังโตได้ขนาดน่ากินแต่การกินอาหารก่อนเวลาอันสมควรเช่นนี้ไม่ใช่กิริยาของนกผู้ดีมีตระกูลอย่างเราเลยสักนิด"
เมื่อปล่อยให้ปลาซ่อน และปลาชะโดว่ายผ่านหน้าไปอย่างไม่ไยดีแล้ว นกยางก็เดินเล่นต่อไปอย่างสำราญใจอีกพักใหญ่จนถึงเวลาเที่ยง มันเริ่มรู้สึกหิวมองลงไปในลำธารเห็นเพียงปลาเข็มตัวเล็กๆว่ายอยู่กลุ่มใหญ่
"อุ๊ย! รออีกสักนิดดีกว่า... นกผู้ดีมีตระกูลอย่างเราจะกินปลาเข็มแบบนั้นเป็นอาหารได้อย่างไรกัน"
นกยางบอกกับตัวเองและพยายามเดินต่อไป จนมันรู้สึกหิวจนแสบท้องแต่เมื่อเห็นเพียงปลาซิวจึงกัดฟันเดินไปได้อีกไม่ใกลนักก็ชักจะรู้สึกหน้ามืดจึงสอดส่ายสายตามองหาอาหารและเห็นหอยทากเปลือกแข็งตัวอยู่ในเลน มันถลาเข้าจิกกินอย่างไม่สนใจต่อสายตาของนกทั้งหลายที่เกาะอยู่บริเวณนั้น
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
เมื่อโชคลาภและโอกาสมารออยู่ตรงหน้า อย่างทำเพิกเฉยหยิ่งยโส เพราะเมื่อมันหลุดลอยผ่านเลยไปแล้ว อาจจะต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
:: พุทธภาษิต ::
อย่าปล่อยโอกาสให้ผ่านเลยไปเสีย
