นิทานอีสป เรื่อง นัยน์ตาของสุนัขจิ้งจอก
แม่ไก่ตัวหนึ่งไม่สามารถทนอันตรายที่คุกคามครอบครัวของมันอยู่ได้อีกต่อไป จึงไปหาสัตว์ที่แข็งแรงมากกว่าเพื่อร้องทุกข์เรื่องที่ญาติๆ ของมันกำลังถูกสุนัขจิ้งจอกรังแก แม่ไก่ขอให้สัตว์เหล่านั้นส่งเสริมความยุติธรรมและหยุดยั้งความป่าเถื่อนของสุนัขจิ้งจอก "หากท่านทั้งหลายมองเข้าไปในนัยน์ตาของมัน" แม่ไก่ร้องกะต้าก "แล้วพวกท่านจะเข้าใจ!"
"ข้าทำอยู่บ่อยๆ ทีเดียว" เสือคำราม "นัยน์ตาของสุนัขจิ้งจอกแสดงความขี้ขลาดและความระมัดระวัง ไม่มีอะไรต้องกลัวในนัยน์ตาคู่นั้นเลย"
"เมื่อใดก็ตามที่สุนัขจิ้งจอกเห็นข้า มันจะหลีกทางให้ข้าเสมอ" หมูป่าคำราม "สิ่งที่ข้าเห็นในนัยน์ตาของมันคือความอ่อนน้อมถ่อมตนและความอดกลั้น"
"ข้ารู้จักสุนัขจิ้งจอกดี" สุนัขป่าหอน "เมื่อใดที่เกิดการต่อสู้มันจะเป็นฝ่ายหลบหลีกไปเสมอนัยน์ตาของสุนัขจิ้งจอกแสดงความว่าง่ายและความอ่อนโยน"
"พวกท่านเข้าใจผิด!" แม่ไก่ร้องกะต๊าก "ทำไมพวกท่านจึงไม่เห็นเล่ห์กระเท่ห์และความโหดร้ายนัยน์ตาของมัน"
"เงียบเดี๋ยวนี้นะ!" เสือตวาด "ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าพูดจาย่ำยีสุนัขจิ้งจอกอีกต่อไป"
"เจ้าไม่ควรมีอคติกับสุนัขจิ้งจอกเช่นนั้น" หมูป่าพูดกับแม่ไก่
"เจ้าจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เจ้าพูด" สุนัขป่าพูด
"การที่ผู้ที่อ่อนแอกว่าพูดจาให้ร้ายผู้ที่แข็งแรงกว่าก็เหมือนกับผู้ที่แข็งแรงกว่ารังแกผู้ที่อ่อนแอกว่านั่นแหละ!"
