สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๒๑๐
ชิมด้วยใจ : รสแห่งธรรมเอาชนะรสทั้งปวง ต้องรู้ว่าธรรมคืออะไร อยู่ตรงไหน ชิมคืออะไร แล้วรสชาติมันเป็นอย่างไร ถ้าเอามาขบมาคิดก็ไม่รู้รส ต้องหยุดกับนิ่งอย่างเดียว ชิมด้วยใจ เหมือนเราได้ยินว่า ก๋วยเตี๋ยวเรือร้านนั้นอร่อย ถ้าเราไม่ไปชิม ก็ไม่รู้ว่าอร่อย แม้ไปที่ร้านนั้นแล้ว เราแค่ดูเฉย ๆ ก็ไม่อร่อย ใกล้กว่านั้น เราไปดม มันก็ยังไม่อร่อย เอามือจับชามสัมผัส ก็ยังไม่อร่อย ลองคิดดูว่า คงทำอร่อยมั้ง เราก็ยังไม่อร่อย ต้องชิมจึงจะรู้รสธรรมะ เอามาขบมาคิด ก็ไม่อร่อย
วิธีแก้ลุ้นเร่งเพ่งจ้อง : อย่า ลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง เพราะมันไม่เกิดประโยชน์ เหตุที่เรา ลุ้น เร่ง เพ่ง จ้อง เพราะ “ความอยาก” ถ้า “ความหยุด” มันจะไม่ลุ้น ถ้าลุ้น แปลว่า เรามีความอยาก อยากได้เร็ว ๆ อยากเห็นเร็ว ๆ อยากให้ดีกว่านั้น ซึ่งมันมากเกินไป ถ้ามากเกินไป มันจะทึบ แคบ ไม่สบายเนื้อสบายตัว ใจไม่สบาย เพราะทำไม่ถูกหลักวิชชา เราต้องคิดว่า ธรรมะอยู่กับตัวเราอยู่แล้ว ไม่ได้หายไปไหน แต่ที่เราไม่เห็น เพราะใจเรายังไม่ละเอียดเท่า ที่ไม่ละเอียดเพราะใจเรายังไม่หยุด ถ้าใจเราหยุด เดี๋ยวเราก็เห็นได้
คุณครูไม่ใหญ่
