บันไดขั้นที่ ๒๑ ความไม่ประมาทในธรรมทั้งหลาย
ธรรมชาติของจิต คือ นึก-คิด ตลอดเวลา คนทั่วไปมักเผลอสติ มีความเมาทางจิต ปล่อยจิต ล่งเสริมจิต ให้คิดจมอยู่ใน กามคุณ ๕ คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสอันน่าใคร่ น่าพอใจ ตลอดจนคิดจมอยู่ในการกระทำทุจริตทางกายวาจา ใจ อยู่เสมอ
เมื่อความคิดจมเสียแล้ว ความคืดที่สุจริต เป็นบุญกุศลก็จะขาดหายไป การงานต่างๆ ทั้งทางโลกและทางธรรม ซึ่งต้องอาศัยความดูแลเอาใจไล่ ความพยายามเป็นพี้นฐานอยู่แล้ว ก็
พลอยเสียหายตามไปด้วย
เช่น ไม่ทำความเพียรติดต่อกันไป ทำ ๆ หยุด ทำ โดยขาดความเคารพ ทำ โดยไม่เต็มแรง ท้อถอย หมดความรักใคร่พอใจ
ในการงาน ทอดธุระการงานไม่เหลืยวแล จิตใจโลเลไม่ตั้งมั่นไม่จดจ่อ ไม่คุ้นกับงาน ทำ งานด้วยความชะล่าใจ ไม่จริงไม่จังสุดท้าย ไม่สนใจไห้มากไนการบำเพ็ญกุศล ความชะล่าใจทั้งหลายเหล่านี้ เรียกว่าความประมาท
