นักเรียนของหลวงปู่
คุณยายเคยเล่าว่า เมื่อแรกเริ่มที่เข้าไปอยู่วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ ท่านต้องยอมอดทนทุกอย่าง เพื่อให้ได้ศึกษาวิชชาธรรมกายจากพระเดชพระคุณหลวงปู่ เนื่องจากรูปกายภายนอกของท่านผ่ายผอม และสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น คนในวัดมักจะเข้าใจผิด คิดว่าท่านเป็นวัณโรค ซึ่งในสมัยนั้นถือว่าเป็นโรคติดต่อร้ายแรงที่รักษาให้หายได้ยาก เมื่อเป็นแล้วส่วนใหญ่จะเสียชีวิต ใครๆ จึงพากันรังเกียจท่าน เพราะเกรงว่าโรคจะติดต่อมาถึงตน แม้เวลาที่คุณยาย ไปรับอาหารที่โรงฉัน ก็มีผู้ที่เข้าใจไม่ถูกต้องแสดงอากัปกิริยาอันไม่เหมาะสม เช่น ไสจานข้าวให้คุณยาย เพราะไม่อยากเข้าใกล้ แต่ท่านก็ยังคงสงบนิ่งเฉยไม่โต้ตอบด้วยอาการใดๆ
คุณยายสามารถรักษาใจให้สงบเป็นปกติได้ เพราะท่านมีวิธีการคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไป ท่านเคยบอกหลวงพ่อว่าให้เราดูเฉยๆ คิดเสียว่า เรามาเพื่อเรียนวิชชาธรรมกาย ส่วนอาหารก็เป็นของ พระเดชพระคุณหลวงปู่ ใครจะให้ด้วยอาการอย่างไร ก็ไม่เป็นไร ขอเพียงมีข้าวให้ได้รับประทานผ่านไป มื้อหนึ่งก็พอ จะได้มีกําลังวังชาหล่อเลี้ยงร่างกายให้แข็งแรง เอาไว้ใช้สําหรับปฏิบัติธรรม ทําความเพียรศึกษาวิชชาธรรมกาย และตอบคําถามต่างๆ ของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ําให้ได้เรามีหน้าที่เพียงเท่านี้
การที่ใครเขาคิดว่าคุณยายเป็นวัณโรคก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ ท่านไม่ถือสา การไม่ถือสานี้เป็นสิ่งดี เพราะถ้าเราไม่ถือสา เรื่องก็กลายเป็นลมเป็นแล้งแต่ถ้าถือสาก็จะกลายเป็นเรื่องเป็นราว ใจจะฟุ้งซ่าน อยู่เรื่อยๆ ว่าทําไมเขาถึงทํากับเราได้อย่างนี้แล้วใจก็จะไม่หยุดนิ่ง
แม้ว่าทุกคนจะอุทิศตนเข้ามาสร้างบารมีในวัดแล้ว แต่ก็ยังคงมีกิเลสหลงเหลืออยู่ ถึงกระนั้น คนในวัดก็ยังประณีตกว่าคนข้างนอก ถ้าคนข้างนอกไม่พอใจกันก็อาจทําร้ายร่างกายกันได้แต่คนในวัด อาจจะใช้เพียงแค่วาจาหรือแสดงออกทางกายบ้าง คุณยายไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้เลย ท่านใช้วิธีปรับใจ ให้อยู่เหนือสิ่งแวดล้อมและทําความเข้าใจในบุคคลรอบข้าง จึงไม่เคยคิดเอาเรื่องเอาราวกับใคร สิ่งนี้ทําให้หลวงพ่อได้ข้อคิดว่า หากเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมของเราได้ก็ให้ปรับที่ใจของเราเอง
ต่อมา เมื่อคุณธรรมและความดีของคุณยาย เป็นที่ประจักษ์แก่ผู้ใกล้ชิด ท่านจึงกลายเป็นที่รักและเกรงใจของทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ร่างกายอันผอมบาง แต่สงบเสงี่ยมสง่างามของท่านก็มักจะทําให้ผู้ที่พบเห็น อยากเข้าใกล้เพราะท่านเป็นเหมือนร่มไม้ใหญ่ที่ยังความรู้สึกร่มเย็นกายและใจให้บังเกิดขึ้นกับผู้ที่มา พักพิงได้เสมอ
