บุกธรรมะอย่างเดียว
เรื่องธรรมะยายทำจนรู้หมดทุกสิ่งทุกอย่างว่า
อะไรเป็นอะไร อะไรอยู่ที่ไหน
อย่างกับว่าสมมุติของหยาบนะ เข็มอยู่ตรงไหน
จานอยู่ตรงไหน ต้องไปค้นหามาให้หลวงพ่อวัดปากน้ำจนได้
ธรรมะก็เหมือนกัน ต้องค้นได้ขนาดนี้
เรื่องนั่งธรรมะยายเก่งมาก นั่งเก่งจริง ๆ
เวลาเข้าที่แล้วทิ้งทุกอย่างหมด
เอาแต่ธรรมะอย่างเดียว บุกธรรมะอย่างเดียว
ที่เห็นออกมารบกับหยาบ เวลายายออกมารบ
กับหยาบ ต้องถอยออกจากธรรมะละเอียดทีละชั้น ถอย
ออกมาทีละกาย ตั้งแต่กายพระอรหัตจนถึงกายมนุษย์หยาบ
พอถึงกายมนุษย์หยาบ ก็จวกเขาได้
พอเรื่องข้างนอกเรียบร้อยแล้วก็ทิ้ง เอาธรรมะคืน
บุกธรรมะ ลืมเรื่องข้างนอกหมด
เพราะยายยังอาศัยโลกอยู่ จึงต้องถอยออกมา
หยาบ เรายังต้องกินข้าวนี่
หยาบก็ต้องรบ ละเอียดก็ต้องรบ
ที่เห็นยายออกมารบหยาบข้างนอก ก็เพื่อให้งาน
เรียบร้อย รบไปงั้นแหละ
แต่พอเข้ากุฏินั่งธรรมะ เรื่องทุกอย่างก็วางทิ้งหมด
มีแต่ธรรมะอย่างเดียว
เรื่องนี้ยายแบ่งเวลาเป็น
พอนั่งธรรมะก็เอาใจหยุดไปเรื่อย ๆ ที่ศูนย์กลาง
กาย หยุดที่กายมนุษย์ ตกศูนย์ก็ถึงกายมนุษย์ละเอียด
จนถึงกายธรรมอรหัต มี ๑ กาย เป็นทางผ่าน
พอถึงกายธรรมอรหัตก็รู้เห็นหมด
อย่างนี้เรียกว่า "รู้รอบตัว เห็นรอบตัว"
เวลาดิ่งธรรมะของยาย
พอดิ่งธรรมะก็เหมือนออกททะเล
เวลาออกทะเลก็ไม่เห็นฝังเลย
ยายก็ตั้งเข็มทิศให้ตรง ไม่สนใจอย่างอื่น
ตั้งเข็มทิศให้ตรงอย่างเดียว
ดิ่งธรรมะตรงตามเข็มทิศของตัวเอง
ว่าชั่วโมงนี้จะเอาอะไร
เหมือนทางโลก เวลาเขาออกทะเล เขาก็ยังมีเข็มทิศเลย
เราทางธรรมก็ต้องมีเหมือนกัน
ต้องแบ่งเวลาของเราให้เป็น
วางเรื่องอื่นไว้ชั่วขณะ
นั่งธรรมจึงจะก้าวหน้าได้
ถ้าเราไม่แบ่งเวลาอย่างที่ยายบอ
นั่งธรรมะ เดี๋ยวคิดถึงบ้าน คิดถึงที่ทำงาน
คิดอย่างนั้น คิดอย่างนี้
คิดไป ใจก็เลยไม่หยุด
นั่งธรรมะต้องนั่งเพื่อให้ใจหยุด
๑ มีนาคม ๒๕๒๔
