ผู้มีปัญญา ย่อมไม่พูดพล่อยๆ
เพราะเหตุแห่งคนอื่น หรือตนเอง
ผู้นั้นย่อมมีผู้บูชาในท่ามกลางชุมชน
แม้ภายหลังเขาย่อมไปสู่สุคติ
ขุ. ชา. วีสติ. ๒๗/๔๒๗
