หาบุญได้ใช้บุญเป็น
เราก็เหมือนกันแสวงหาบุญสร้างบารมีบำเพ็ญทาน รักษาศีล เจริญภาวนาได้บุญแล้ว ให้ใจจรดอยู่ที่บุญนั้น เมื่อประสบภัยได้ทุกข์ยากประการใด ก็นึกถึงบุญนั้นอย่าไปนึกถึงสิ่งอื่นให้เหลวไหล
อย่าไปนึกถึงผี ผีมันจะเป็นอะไรผีสู้มนุษย์ไม่ได้ ผีมันตายจากมนุษย์ไปแล้วจึงกลายเป็นผี มนุษย์วิเศษกว่าผีนัก ผีจึงสู้มนุษย์ไม่ได้ จะไปนับถืออะไรกับผี ผีช่วยอะไรไม่ได้เลยสู้นึกถึงมนุษย์ไม่ได้ ไปนับถือจ้าว จ้าวก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะจ้าวตายไปจากมนุษย์แล้ว จ้าวผีจ้าวสางนั้นสู้มนุษย์ไม่ได้ แพ้มนุษย์ทั้งนั้นมนุษย์นี้เป็นผู้มีฤทธิ์เดชมากกว่า
หรือนึกถึงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ไปกราบไหว้ต้นไม้ ต้นไม้จะทำอะไรได้ เราเอาฟืนมาหุงอาหารผ่าเอามาทำฟืนหุงข้าวอยู่เรื่อยๆ เอามาทำบานประตู หน้าต่าง มาทำพื้นบ้านแล้วมันจะมาทำอะไรให้เราได้ ต้องนึกถึงบุญ
สิ่งอื่นอย่าไปนึก นึกถึงแต่บุญอย่างเดียว
เมื่อต้องภัยได้รับความทุกข์ยากลำบากอย่างใดให้นึกถึงบุญ เอาใจไปจรดที่บุญทำมาค้าขายอะไรก็เอาใจไปจรดที่บุญนั้น จะได้ค้าขายคล่องได้กำไรเกินควรเกินค่า จะไปทำนาทำสวนก็เอาใจไปจรดอยู่ที่บุญนั้น บุญจะให้ผลของนาของสวนเกินควรเกินค่า ไปรับราชการก็เอาใจไปจรดอยู่ที่บุญนั้น หน้าที่ราชการจะรุ่งโรจน์โชตนาการยิ่งใหญ่ขึ้น ถ้าปกครองบ้านเรือนก็เอาใจไปจรดอยู่ที่บุญนั้นเหมือนกันบ้านเรือนจะเจริญรุ่งเรือง อย่าเอาใจไปจรดอยู่ที่อื่น
นี่เราเรียกว่า หาบุญได้ และใช้บุญเป็น ถ้าหากเอาใจไปจรดเสียที่อื่นจะเป็นต้นไม้ ขี้วัว ขี้ควาย อะไรจิปาถะชื่อว่า หาบุญได้แต่ใช้บุญไม่เป็น
จากพระธรรมเทศนาเรื่อง "ภัตตานุโมนากถา"
๙ พฤษภาคม ๒๔๙๗
