จิต
คำว่าจิตนี่แหละ เป็นดวงใสเท่าดวงตาดำข้างนอก ใสเกินใส ปกติมโน ใจเป็นปกติ คือภวังคจิต จิตที่เป็นภวังคจิตน่ะ ใส เหมือนยังกับน้ำที่ใส ใสเหมือนยังกับน้ำที่ใสนะ
จิตที่ใสนั่นแหละ เหมือนน้ำแดงเข้าไปเจือเสียแล้ว มันก็ปนเป็นนะซี นี่เป็นอย่างนั้นหนา
เมื่อจิตระคนด้วยราคะ เหมือนน้ำแดงเข้าไปเจือเสียแล้ว
เมื่อจิตระคนด้วยโทสะ เล่า เหมือนยังกับน้ำเขียวน้ำดำเข้าไปปนระคนเสียแล้ว
จิตระคนด้วยโมหะ เหมือนน้ำตมเข้าไป ระคนเสียแล้ว
ไอ้จิตใสนะมันก็ลางไป
จากพระธรรมเทศนาเรื่อง "สุขที่สัตว์ปราราถนาจะพึงได้"
๑๙ กันยายน ๒๔๙๗
