จุดประกายสร้างวัด
จุดเริ่มต้นของการสร้างวัดพระธรรมกายนั้นมีมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่หลวงพ่อไปปฏิบัติธรรมกับคุณยายที่บ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 ซึ่งในตอนแรกมีเพียงหลวงพ่อ คุณยายและลูกศิษย์ของท่านอีกจํานวนหนึ่งเท่านั้น ภายหลังจึงมีนักศึกษารุ่นพี่มาสมทบคือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว (คุณเผด็จ ผ่องสวัสดิ์) ตามด้วยเพื่อนนักศึกษาอื่นๆ อีกหลายท่าน
ตอนนั้นหลวงพ่อทัตตชีโวยังไม่ได้บวชท่านมาด้วยมาดพระเอกหนังกําลังภายใน มีสายตาเย็นชา หากเราเดินตามหลังท่านแล้วเรียกชื่อท่านท่านจะหันหลังขวับแล้วขยับไปอีก 3 ก้าว เหมือนย่างสามขุม ด้วยความแข็งแกร่งและมั่นคงนี้เองท่านจึงได้เป็นกําลังสําคัญให้กับหมู่คณะมาโดยตลอด
ผู้มีบุญได้ค่อยๆ ทยอยมาร่วมสร้างบารมีกันจนกระทั่งเต็มบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 หลวงพ่อใช้คําว่า “เต็ม” แต่แท้จริงแล้วคนมาจน “ล้น” บ้านบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 นั้นเป็นบ้าน 3 ชั้นชั้นที่ 1 เป็นใต้ถุนเตี้ยๆ ที่นั่งได้แต่ยืนไม่ได้ถ้าลุกขึ้นยืนแล้ว ศีรษะจะโขกเพดาน เวลามุดเข้าออกเราต้องตั้งสติกันให้ดีชั้นที่ 2 เป็นชั้นที่คุณยายพักอาศัยอยู่ท่านนั่งตรงนั้น นอนตรงนั้น รับแขกตรงนั้น ทําภาวนาตรงนั้น ทํากิจทุกอย่างอยู่ตรงนั้นที่เดียว ส่วนชั้นที่ 3 เป็นชั้นลอยยื่นไปด้านหลังบ้าน สูงกว่าชั้นที่ท่านอยู่ประมาณหนึ่งเมตร
สมัยหลวงพ่อปฏิบัติธรรมอยู่กับคุณยายถ้าไม่มีใครมา ก็นั่งกันเอง 2 คน ถ้าหลวงพ่อไม่มาคุณยายก็นั่งคนเดียว เราไม่เคยกังวลว่าจะมานั่งกันกี่คน หากมาเพิ่มอีกคนก็นั่ง 3 คน แล้วเขาก็มากันเองเรื่อยๆ ในที่สุดจึงล้นบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 ซึ่งเป็นหลังเล็ก ที่เรียกว่าล้นเพราะต้องออกไปนั่งนอกบ้าน เลยไปถึงทางสาธารณะที่คนเดินผ่านไปมา บริเวณนั้นมีตุ่มน้ําสีแดง เรียงติดกับศาลาที่พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ํา ภาษีเจริญ เคยใช้สอนธรรมะ แต่ในช่วงเวลานั้นใช้เป็นที่พักอาศัยของอุบาสิกาแม่ชีทั้งหลาย
สมาชิกที่มาปฏิบัติธรรมกับคุณยายในวันอาทิตย์ต้นเดือนแล้วนั่งอยู่นอกบ้านมักมีท่านั่งสมาธิแปลกๆ คือ นั่งยองๆ บ้าง ครึ่งนั่งครึ่งยืนบ้างเอาหลังพิงตุ่มน้ําบ้าง ทั้งนี้เพราะมากันหนาแน่นแต่กระนั้นคุณยายก็ยังไม่หยุดตามคน ท่านตามทั้งวันทั้งคืน จนกระทั่งย้ายไปสร้างบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 2 คือ “บ้านธรรมประสิทธิ์”ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเดิมหลายเท่า
เมื่อย้ายไปบ้านธรรมประสิทธิ์แล้ว คุณยายกับหลวงพ่อก็ทําเหมือนเดิม คือ ถ้าไม่มีใครมาก็นั่งกันเองแค่ 2 คน ระหว่างหลวงพ่อกับคุณยายแต่ถ้ามีสมาชิกมาเพิ่มก็นั่งกันหลายคน แล้วคนก็มาปฏิบัติธรรมจนล้นเหมือนเดิม ต้องออกไปนั่งยองๆ หน้าประตูทางเข้าบ้านธรรมประสิทธิ์ซึ่งเป็นทางเดินสาธารณะของวัด ในสภาพเดียวกันกับบ้านกัลยาณมิตรหมายเลข 1 ถึงที่สุดแล้วจึงต้องย้ายออกมาสร้างวัดพระธรรมกาย เมื่อสร้างวัดแล้วเหตุการณ์ก็เป็นแบบเดิมอีก คือ ถ้าไม่มีใครมานั่งด้วยก็นั่งกัน 2 คน แต่ในที่สุดก็นั่งกันจนเต็มวัด
