เมื่่อคนไม่เห็นคุณค่าของเรา
โยมถาม
ทำไมเราถึงต้องน้อยใจ เศร้าใจเวลาที่คนอื่นไม่เห็นความสำคัญของเราด้วยคะ...?
พระอาจารย์ตอบ
ขึ้นอยู่กับว่าเราจะนำเหตุแห่งความภูมิใจของเราไว้ที่ภายนอกหรือภายใน ทุกคนต้องการความภูมิใจในตนเองทั้งนั้น ต้องการรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า แต่ถ้าเรานำคุณค่าและความภูมิใจของเราไปไว้ที่ภายนอก
คือขึ้นอยู่กับคนอื่น ถ้าเขาเห็นความสำคัญของเรา เราก็ปลื้มใจ อย่างนี้เป็นเหตุที่ควบคุมได้ยาก เพราะมันขึ้นกับคนอื่น พอเขาไม่สนใจเราก็กลุ้มใจ เศร้าใจ
แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นนำเหตุแห่งความภูมิใจมาไว้ที่ตนเอง คือสำรวจตนเองว่าคุณธรรมความดีในตัวเรามีมากขนาดไหน ถ้ามีมากขึ้นในแต่ละวันก็ให้ปลื้มใจ ภูมิใจ สบายใจ สุขใจ อย่างนี้เป็นเหตุที่เราควบคุมได้
ทางโลกผู้อยู่สูงสุดคือพระราชา สมัยพุทธกาลก็ยังมีพระราชามาออกบวชอย่างพระภัททิยะ ท่านตัดใจทิ้งลาภ ยศ สรรเสริญ ความสุขทางรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทั้งหมด แล้วมาบวชอยู่ในป่า แต่กลับมีความสุขใจจนต้องอุทานว่า “สุขจริงหนอ... สุขจริงหนอ... สุขจริงหนอ...”
เพราะฉะนั้น ลองทบทวนตนเองสักนิดว่า ตอนนี้ต้นทุนเรามีมากน้อยแค่ไหน เราได้ให้ทานสม่ำเสมอแค่ไหน ให้ขนาดที่เราไม่เดือดร้อน เลือกที่เราทำได้สบายๆ เช่น หยอดกระปุกวันละ 5 บาท 10 บาท เป็นต้น
ทบทวนตนเองว่าเรารักษาศีลดีแล้วหรือไม่ เราสวดมนต์นั่งสมาธิทุกวันแล้วหรือไม่ ตรวจสอบต้นทุนที่ตนเองมีขณะนี้
จากนั้นในแต่ละวันให้ทำดียิ่งขึ้นไปอีก พอผ่านไป 1 สัปดาห์ ก็มาตรวจสอบดูว่าเราดีขึ้นหรือไม่ ถ้าพบว่าตนเองดีขึ้น เราก็จะปลื้มใจ และเกิดความภาคภูมิใจในคุณธรรมความดีของตนเองที่มีเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน ทำอย่างนี้แล้วเราจะไม่มีอาการน้อยใจ เศร้าใจ ที่คนอื่นไม่เห็นความสำคัญของเราเลย
เจริญพร
พระมหาสมชาย ฐานวุฑโฒ
