นิทานจีน สอนลูกรัก
ตอน ยิ่งยากยิ่งดี
บัณฑิตหนุ่มผู้หนึ่งแซ่ฟู่กำลังเดินทางเข้าไปเมืองหลวง ระหว่างทางได้หยุดพักเหนื่อยที่ริมแม่น้ำ เขาเห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่
เมื่อผู้เฒ่าหย่อนสายเบ็ดลงน้ำไม่ช้าไม่นานนัก สายเบ็ดก็กระตุกด้วยว่ามีปลาเข้ามาหุบเหยื่อ แต่ผู้เฒ่าผู้นั้นกลับปล่อยปลาไป จากนั้นก็ใส่เหยื่ออันใหม่ก่อนจะหย่อนสายเบ็ดลงน้ำไปอีก
อาฟู่สังเกตดูเห็นผู้เฒ่าทำเช่นนั้นหลายครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า
"ท่านหย่อนเบ็ดลงน้ำไม่ช้าไม่นานท่านก็ได้ปลาแล้วแต่ไฉนท่านจึงปล่อยปลาไปง่ายๆ เช่นนั้นเล่า"
ผู้เฒ่าตอบอาฟู่ว่า
"เมื่อท่านหย่อนสายเบ็ดลงน้ำปลาที่รีบเข้ามาฮุบเหยื่อในทันทีนั้นย่อมจะเป็นปลาที่ตัวเล็กและมีเนื้อค่อนข้างเลวแต่ว่าปลาที่มาฮุบเหยื่อง่ายๆ ครั้นฮุบเหยื่อแล้วก็จะลากสายเป็ดออกไปไกลให้ท่านต้องออกกำลังสู้กับมัน นั่นแหละจึงจะเป็นปลาตัวโตและมีเนื้อมากและเป็นเนื้อชั้นดี และมีรสชาติดีเสียด้วยสิ"
บัณฑิตหนุ่มได้ฟังเช่นนั้นก็เลื่อมใส กลยุทธ์ของผู้เฒ่าเป็นอันมาก
ต่อมาบัณฑิตฟูได้รับราชการไม่กี่ปีก็ได้รับตำแหน่งตั้งเป็นผู้ว่าของเมืองซ่ง และหลังจากนั้นเขาก็ได้ให้คนออกไปตามหาผู้เฒ่าตกปลาแล้วเชื้อเชิญมาเป็นที่ปรึกษาอาวุโสเพื่อช่วยกันดูแลบริหารบ้านเมืองสืบต่อไป
