เรื่องของโอโม กล่องที่ 5: ปิ่นโตมหัศจรรย์กับวันไปโรงเรียนเช้า
ตอนเรียนชั้น ป.4 น้องคนเล็กคือ เอ ได้เริ่มเข้ามาเรียนชั้นเด็กเล็ก เอ เกิดหลังผม 5 ปี มาชิงตำแหน่งลูกคนสุดท้องไปจากผม เป็นคนเดียวของที่บ้านที่เกิดที่อุตรดิตถ์ เกิดวันปีใหม่ซะด้วย วันนั้นที่ชุมชนคนรถไฟมีการจัดงานเลี้ยงปีใหม่ ที่บ้านก็ไปกันหมด เหลือแม่ประยูรท้องแก่อยู่บ้าน พองานเลิกพ่อมาเคาะประตูเรียกแม่ให้เปิดประตูบ้าน ซึ่งเป็นลักษณะประตูบานเฟี้ยม มีกลอนตัวยาวๆทั้งล่างและบน พอแม่เอื้อมไปเปิดกลอนบน เอก็มีอารมณ์จะออกมาชมโลก ก็คลอดตรงหน้าประตูนั้นเอง เลยไปแจ้งเกิดเป็นวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2510
การไปโรงเรียนช่วงนั้นเราขี่จักรยานไป ให้เอซ้อนท้ายถือปิ่นโตไปด้วย ซึ่งอาหารที่นำไปใช้ทานกลางวัน 2 คนพี่น้อง มานั่งดูเมื่อตอนโตแล้วก็ค่อนข้างจะแปลกใจ ทานกันอิ่มเหรอ ชั้นล่างที่สูงหน่อยจะใส่ข้าว อีก 2 ชั้นเล็กลงมา ใส่กับข้าวแม่ประยูร ส่วนฝาเป็นได้ทั้งจานทานข้าวหรือจานใส่ลูกชิ้นทอดที่ไปซื้อเสริมจากโรงอาหารในบางวัน เอาน้ำจิ้มราดมาเยอะๆ เอามาใช้คลุกข้าวได้ ก็ถือเป็นปิ่นโตอัศจรรย์ ย้ายจากอุตรดิตถ์ แม่ประยูรก็ยังขนกลับมาเชียงรากให้ ผมเลยไปเอามาเก็บเป็นสมบัติส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว
ตัวเอเอง จากอตรดิต์ก็มาต่อที่โรงเรียนวัดดอนเมืองในระดับประถม และโรงเรียนดอนเมืองในช่วงมัธยม แล้วสอบเข้าเตรียมทหารได้ แยกเหล่ามาเรียนนายเรืออากาศ จบแล้วเป็นครูฝึกบินที่กำแพงแสน เป็นคนขับเครื่องบินjet สำหรับผู้บังคับบัญชา แล้วลาออกจากกองทัพตอนยศที่นาวาอากาศตรี ไปขับเครื่องบินเอกชนแถวทางใต้ แล้วมาอยู่ที่แอร์เอเซียจนถึงปัจจุบัน
พูดถึงการไปโรงเรียนเราจะไปโรงเรียนเช้ามาก เช้าขนาดยังไม่มีใครมา เช้าขนาดภารโรงยังไม่มาเปิดห้อง ไม่รู้ว่าจะไปเช้าอะไรกันนักกันหนา ทั้งๆบ้านพักรถไฟกับโรงเรียนก็ห่างกันแค่ประมาณ 500 เมตร
มีวันหนึ่งเกิดมีความคิดว่าทำอย่างไรจะทำให้ไปโรงเรียนให้เช้ากว่านี้ ที่ไปทุกวันยังเช้าไม่พอ แล้วก็เกิดไอเดีย จึงไปปรึกษาแม่ประยูรว่า เอาอย่างนี้นะ ตอนเย็นหลังจากอาบน้ำแล้ว จะแต่งชุดนักเรียนนอนเลย ตื่นมาก็ล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าว แล้วไปได้เลย เป็นการประหยัดเวลา แม่ประยูรก็ขำ แล้วก็ให้คำปรึกษาว่า ถ้าทำอย่างนั้นชุดนักเรียนก็จะยับหมดสิลูก ซึ่งเราก็เห็นด้วย โครงการแต่งชุดนักเรียนนอนเป็นอันพับไป
