เรื่องของโอโม กล่องที่ 25 : เรื่องเล่าหลังเที่ยงคืน
การโรเนียวใบฎีกางานกฐินปี 2527ที่บ้านเกื้อหนุนจ้ะ เราทำทั้งกลางวันและกลางคืนเพราะกองเข้ามามาก เครื่องโรเนียวใช้ได้ทั้งอัตโนมือ คือใช้มือหมุนเอา หรือจะใช้แบบอัตโนมัติโดยใช้ไฟฟ้าก็ได้ เวลาโรจะมีเสียงดังพอสมควร คุณลุงคุณป้า เริ่มมาสังเกตการณ์ เป็นห่วงเรื่องไฟจะช็อตไหม พวกเราพยายามชี้แจง แต่ก็ยังเป็นห่วงเหมือนเดิมตามประสาผู้สูงอายุแล้วก็เป็นเจ้าของบ้านด้วย
มาปรึกษากันว่าเราต้องเพิ่มความมั่นใจให้คุณลุงคุณป้า โดยไปเชิญช่างไฟฟ้ามายืนยันเลยท่าจะดี เผอิญคู่บุญของพี่พรรณี วานิชยางกูรานนท์เป็นช่างไฟฟ้าพอดี โดยพี่พรรณี สมัยนั้นเป็นหัวหน้าแผนกธรรมวารี ที่บ้านเป็นร้านขายอุปกรณ์ไฟฟ้าและเครื่องใช้ไฟฟ้า
พอพี่ช่างไฟฟ้ามาถึงก็ทำท่าทางเดินตรวจตราแล้วก็คุยให้ความมั่นใจกับคุณลุงคุณป้า ซึ่งก็ทำให้ท่านเข้าใจมาระดับหนึ่ง เราเองก็เลยต้องมาปรับการทำงานด้วยคือทำช่วงดึกน้อยลง แล้วก็พยายามเว้นช่วงเวลาพักบ้าง
ชุดที่ทำช่วงกลางวันจะโรเนียวใบฎีกา แล้วแยกเป็นแต่ละกองผ้าป่าเรียงสลับขวางกันไปมาเพื่อให้ชุดแพ็คทำงานง่ายขึ้น ชุดแพ็คชอบทำงานกลางคืนเราเรียกฉายาว่าพวกนกฮูก น้องที่ชอบทำงานกลางคืนคือน้องจเด็จ ศิริโท ปัจจุบันรับบุญที่กองปราณีตศิลป์ สำนักองค์ประธาน
ชุดกลางวันส่วนใหญ่ก็ทำถึง2-3ทุ่มก็ไปนอน ส่วนชุดกลางคืนก็มาต่อ มีวันหนึ่งชุดกลางคืนเสร็จงานขึ้นไปนอนประมาณตี2-3 ไปถึงก็ปูเสื่อเตรียมจะนอน ท่ามกลางความมืด เผอิญปลายเสื่อไปโดนชุดที่นอนก่อนหน้านี้ และเผอิญว่าคนที่นอนอยู่ ต้องรับบุญนำสวดมนต์ทำวัตรเช้า พอเสื่อไปสะกิดก็ลุกขึ้นมาทำหน้าที่เลย กล่าวนำขอเชิญทุกท่านเตรียมกราบพระประธานพร้อมกัน คนที่ปูเสื่อไปโดนก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะไม่หยุด คนนำสวดก็รู้สึกว่าทำไมหัวเราะไม่สำรวมเลย คนที่หัวเราะเลยต้องบอกว่า ผมยังไม่ได้นอนเลยครับพี่ ว่าแล้วก็นอนกันต่อไป
