เล่าตามใจ2:เข้าใจ
มีผู้มาถามผมว่าพี่วันชัย เป็นคนรักเด็กไหม? และก็มีผู้สรุปว่าพี่วันชัยรักเด็ก แต่ผมเองคิดว่า โดยสรุปเราเป็นแค่คนชอบเห็นเด็กหัวเราะ เด็กสมหวัง ไม่ผิดหวัง ไม่ร้องไห้ แล้วชีวิตก็มาวนเวียนกับการจัดงานวันเด็ก หวนคิดเมื่อวัยเด็กตอนเรียนประถมที่อุตรดิตถ์ พ่อสุนทรเป็นหัวหน้าหมวดธุรการเขต 3 ของการรถไฟแห่งประเทศไทย เวลามีงานของชุมชนคนรถไฟเช่นวันปีใหม่ วันเด็ก พ่อจะเป็นคนจัด อย่างวันเด็กพ่อก็จะไปซื้อของเด็กเล่นจากในตลาด ของต่างๆก็มากองรวมที่บ้านเป็นภาพจำที่เห็นมาแต่เด็ก
มาตอนนี้ เรามาอยู่ฝ่ายส่งเสริม ก็เลยได้มาจัดงานวันเด็กรวบรวมของขวัญเหมือนพ่อสุนทรทำเลย วันเด็กหลายๆปีที่จัดมา ได้เข้าใจเด็กๆขึ้นเยอะเลย อย่างเช่น การจับสลากของขวัญเคยพบว่าถ้ามีผู้ปกครองเข้ามาด้วย บางทีเด็กอยากได้อย่างแต่ผู้ปกครองให้เลือกอีกอย่างปีหลังๆมา จะห้ามผู้ปกครองเข้ามา ยกเว้นเด็กเล็กๆที่ต้องจูงหรืออุ้มมา การเลือกของให้เด็กเลือกตามใจของเขา
เคยเจอเด็ก 2เคส 2คน ทำเหมือนกันคือเค้าจะมาจ้องหน้าเวทีว่าอยากได้อะไร แต่ผลลัพธ์คนหนึ่งจับได้รางวัลใหญ่สามารถขึ้นมาบนเวทีเลือกของขวัญได้1ชิ้น จะเป็นของขวัญชิ้นใหญ่เช่นจักรยาน ตุ๊กตาตัวใหญ่ ของเล่นชิ้นใหญ่ๆ แต่สิ่งที่น้องเดินตรงเข้าไปหยิบคือกระเป๋าพลาสติกราคาน่าจะไม่เกิน20บาท เราเองได้ละเมิดความตั้งใจเสียเองไปในขณะหนึ่ง กลับไปเชียร์ว่าเอาชิ้นนี้ไหม ชิ้นโน้นไหม เพราะเสียดายว่าอุตส่าห์จับได้รางวัลใหญ่ เด็กก็ยังยืนยันว่าเอาของที่เลือกแต่ต้น เราเลยต้องตามไปแถมหลังเวทีด้วยของขวัญชิ้นใหญ่อีก1ชิ้น ส่วนเด็กอีกคนจับได้รางวัลเล็กและไม่ตรงกับที่ตั้งใจไว้ ก็ร้องไห้เลย เราจะเปลี่ยนให้หน้างานก็จะเสียระบบ ต้องจูงมือมาหลังเวที พูดคุยกันว่าหนูอยากได้อะไร เราก็ยินดีเปลี่ยนให้ ก็happyกลับไป จาก 2 เคสที่เกิดทำให้เข้าใจ คือได้คิดเข้าไปในใจของเด็กว่า ใจของเขาใส มั่นคงจริงจัง ไม่ปรุงแต่ง อยากได้อะไรก็เอาอันนั้น ตามใจตัวเองไม่คำนึงว่า จะใหญ่หรือเล็ก จะแพงหรือถูก ผิดกับผู้ใหญ่ คิดแต่จะเอาใหญ่ เอาแพง แต่ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ หรือใจของตัวเองชอบหรือเปล่า
