มีเด็กชายคนหนึ่งที่มีสีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา ๑ ถุง และบอกกับเขาว่า
“ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโหหรือโกรธใครสักคนให้ตอกตะปู ๑ ตัวเข้าไปกับที่รั้วหลังบ้าน”
วันแรกผ่านไป เด็กชายคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั้วบ้านถึง ๓๗ ตัว และก็ค่อยๆลดจำนวนลงเรื่อยๆ เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ และแล้วหลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองให้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบกับพ่อ และบอกพ่อว่า “เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา”
พ่อยิ้มและบอกกับลูกชายว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้โดยทุกๆครั้งที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้ว ๑ ตัว”
วันแล้ววันเล่า เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ ถอนตะปูออกทีละตัว จาก ๑ เป็น ๒...จาก ๒ เป็น ๓ จนในที่สุดตะปูก็ถูกถอนออกจนหมด
เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อว่า “ผมทำได้ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ”
พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน แล้วบอกกับลูกว่า
“ทำได้ดีมากลูกพ่อ เจ้าลองมองกลับไปที่รั้วนั่นสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่ารั้วมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนกับที่มันเคยเป็น...
จำไว้น่ะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผลเหมือนกับการตอกตะปูที่ใจใครสักคน ต่อให้ใช้คำพูด “ขอโทษ” สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้”
ดังนั้น
เจ้าจงอย่าทำตามใจ ตามอารมณ์ ขอให้ใจเย็น และใช้สติคิดให้รอบคอบ ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป"
ขอขอบคุณ หนังสือ ลองดู
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
