พระผู้มีพระภาคผู้สุคตศาสดา ครั้นตรัสเวยยากรณภาษิตนี้แล้ว จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์
ต่อไปอีกว่าบุคคลที่ไม่ใช่มิตรแท้ 4 จำพวกนี้ คือ
1. มิตรที่ถือเอาแต่ประโยชน์จากผู้อื่นอย่างเดียว
2. มิตรดีแต่พูด
3. มิตรพูดประจบ
4. มิตรชักนำในทางเสื่อม
บัณฑิตรู้อย่างนี้แล้ว พึงเว้นเสียให้ห่างไกล เหมือนคนเว้นทางมีภัยเฉพาะหน้าเสียฉะนั้น
อธิบายความ เมื่อพระพุทธองค์ตรัสเรื่องมิตรเทียม 4 ประเภทจบลง เท่ากับพระองค์ทรงให้ตะแกรงกายสิทธิ์มา 4 ใบ แต่ละใบมีช่องตะแกรงอยู่ 4 ช่อง รวมเป็นทั้งหมด16 ช่อง แต่ละช่องเปรียบเสมือนพฤติกรรมเลวๆ แต่ละอย่าง ของมิตรเทียม ตะแกรงทั้ง 4 ใบนี้ ใช้สำหรับร่อนหาพฤติกรรมมิตรเทียม โดยคนแรกที่ต้องรีบจับมาร่อนหาก่อนคือตัวเองหากพบพฤติกรรมมิตรเทียมข้อใดในตัวให้รีบแก้ไขเสีย หลังจากนั้นจึงค่อยร่อนหาของผู้อื่นหากพบในตัวผู้ใด และเราสามารถแก้ให้เขาได้ ก็ต้องรีบช่วยแก้ไข แต่ถ้าแก้ไม่ไหว ก็ต้องหลีกบุคคลนั้นให้ไกลแสนไกล เพื่อป้องกันความเป็นพาลหรือความไม่สำนึกรับผิดชอบนั้นๆของเขาไหลมาสู่ตัวเรา
จากหนังสือ DOU
วิชาGB 203 สูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
กลุ่มวิชาสูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
