ถ้าอ่านให้เข้าใจ แล้วจะไม่โกรธใครอีกแล้ว
หลวงพ่อรูปหนึ่งปลูกกล้วยไม้กระถางหนึ่งด้วยความทะนุถนอม กล้วยไม้ก็แข็งแรง สวยงามยิ่งนัก...
วันหนึ่ง หลวงพ่อต้องออกไปธุระหลายวัน เลยฝากเณรน้อยให้ช่วยดูแล เณรน้อยก็เอาใจใส่ดูแลอย่างดี กล้วยไม้ก็ยิ่งงอกงามด้วยดี..
วันหนึ่ง เณรน้อยต้องออกไปธุระ ก่อนออกไปได้เอากระถางไปวางตากแดดริมหน้าต่าง หลังจากนั้น เกิดพายุอย่างไม่คาดคิด พัดเอากระถางตกลงบนพื้นแตกกระจาย ต้นกล้วยไม้หักเละ เณรน้อยกลับมาเห็นตกใจและเสียใจมาก และยังกลัวถูกหลวงพ่อตำหนิด้วย...
ไม่กี่วันหลวงพ่อกลับมา เณรน้อยก็บอกเล่าตามจริง เตรียมตัวเตรียมใจรับการถูกดุด่า แต่หลวงพ่อกลับไม่ได้ว่าอะไร ทำให้เณรน้อยประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะหลวงพ่อรักกล้วยไม้กระถางนี้มาก...
หลวงพ่อเพียงยิ้มๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าปลูกกล้วยไม้ ไม่ได้เพื่อไว้โกรธนะ”
คำง่ายๆ กลับกลายเป็นสัจธรรมปลดปล่อยวาง...
คนเราทำงาน ไม่ได้เพื่อไว้โกรธกัน...
คนเรารักกันก็ไม่ได้เพื่อไว้โกรธกัน...
สิ่งที่ให้ไปแล้ว เมื่อเอากลับมาไม่ได้ ก็ไม่ต้องโทษใครหรือเสียใจ...
ตอนมีต้องใส่ใจ ตอนเสียไปให้ปลดปลง ใจไม่ติดค้างใครก็พอแล้ว...
ถ้าคุณแค้น ชีวิตก็เต็มไปด้วยความแค้น...
ถ้าคุณนึกขอบคุณ ที่ใดๆก็เต็มไปด้วยเรื่องที่น่าขอบคุณ...
ถ้าคุณเติบกล้า การงานก็จะก้าวหน้า...
ไม่ใช่โลกนี้เลือกคุณ แต่คุณเป็นคนเลือกโลกใบนี้...
ฉะนั้น... ใจกว้าง และเมตตา อุเบกขา ปลดปล่อยวางแค่นี้ ก็สุขละโยม...
