พุทธภาษิตสอนใจ
โรคซึมเซา
เกิดจาก "การทำใจไม่ได้" กับ "ทำใจไม่เป็น" จึงทำให้เกิดทุกข์ ดังเช่น การยึดติดว่ายศศักดิ์เป็นของอมตะ หรือยึดสิ่งต่างๆ เป็นอมตะ ซึ่งในความเป็นจริง ไม่มีอะไรเป็นของของเราตลอดกาล
การที่ทำใจไม่ได้นั้น บางคนต้องโอดโอย โหยหวน จนกลายเป็นโรคซึมเซา นั้นคือปล่อยวางไม่เป็น ดังคำสุนทรภู่เขียนไว้ว่า
เหมือนบายศรี มีงาน ท่านถนอม
เจิมแป้งหอม น้ำมันจันทร์ ให้หรรษา
ครั้นเสร็จงาน ท่านโยนลง ทิ้งคงคา
ต้องลอยมา ลอยไป เป็นใบตอง
เพราะฉะนั้น ท่านทั้งหลาย เรื่องได้ยศ เสื่อมยศ สมหวังผิดหวัง รวมถึงสังขารที่มีการร่วงโรยเป็นของธรรมดา หาที่ยั่งยืนถาวรไม่ได้ ถึงคราวก็ต้องสละทิ้งไป ดังเช่น สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก วัดราชบพิธฯ ได้กล่าวเอาไว้ว่า
หัวโขน สวมหัว คนเต้น
หมายเป็น ลิงยักษ์ สักครู่
ถอดโขน แล้วคน เดิมดู
ใช่ผู้ ยักษ์ลิง สิ่งลวง
ดังนั้น การปล่อยวาง ไม่ยึดติดหรือเยื่อใยอะไรเลย ทุกคนจะเหมือนกันหมด คือ มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย อย่าไปยึดติดกับหัวโขนที่เราสวมใส่อยู่ ให้อยู่กับตนเอง เพราะตัวเรานี่แหละ รักษาใจของเราไว้ รู้ตัวเราเองไว้เสมอ ชีวิตถึงจะหาความสุขได้
