เรื่องที่ ๓๙๘ยางระเบิดเกิดเกิดภพใหม่
ปากตะโกนออกมาได้อย่างเดียวว่า "สัมมาอะระหัง สัมมาอะระหัง"
สิ้นเสียง มองออกไปนอกกระจกเห็นมือใหญ่มากอยู่หน้ารถ


 

		ครอบครัวของคุณอ้อย ชะนะมา มีความสุขด้วยการมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง

คุณอ้อย ชะนะมา อยู่ที่กรุงเทพฯ มีอาชีพค้าขายเธอเล่าว่า สามีของเธอชอบปฏิบัติธรรมบำเพ็ญทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาสมาธิเป็นประจำ เธอได้ตามสามีมาทำบุญบ้างเป็นบางครั้ง ในงานบุญพิธีใหญ่ๆ ของวัดพระธรรมกาย

ในช่วงเดือนกันยายน พ.ศ.๒๕๔๑ ที่ผ่านมา เธอได้อ่านหนังสือพิมพ์ พบข่าวอัศจรรย์ตะวันแก้วที่มีผู้คนร่วมเห็นเหตุการณ์นับหมื่นคน เห็นภาพและบทสัมภาษณ์ของผู้อยู่ในเหตุการณ์แล้วคิดได้ว่า เรามัวแต่ทำมาหากิน หาเงินมากเกินไปหรือเปล่า ทำไมเราไม่แบ่งเวลาเข้าวัดหาความสุขที่เกิดจากความสงบบ้าง คิดได้เช่นนี้เธอจึงเป็นฝ่ายชวนสามีเข้าวัดเสียเอง

ตั้งแต่นั้นมา ทั้งครอบครัว ๕ คน พ่อ-แม่-ลูก ก็จะพากันมาวัดทุกอาทิตย์ เมื่อความคิดของคนในบ้านไปทางเดียวกันแล้ว บรรยากาศในบ้านก็มีแต่ความอบอุ่น เพราะต่างคนต่างมุ่งฝึกตนเอง นำหลักธรรมมาใช้ในชีวิตประจำวัน จิตใจผ่องใสคิดแต่สิ่งที่ดี การค้าขายหยิบจับอะไรก็ดูขายดี

เธอตัดสินใจลาออกจากงานประจำ หันมาทำการค้า ครั้งแรกขายเสื้อผ้ามือสอง ตระเวนขายไปในที่ต่างๆ เธอบอกว่าขายดีมาก ทุกครั้งที่นำมาลงขายแทบหมดเกลี้ยง เหลือแค่ ๒-๓ ตัว จากจำนวน ๑ คันรถปิคอัพ แต่การค้าแบบนี้มีพื้นที่ขายไม่เป็นหลักแหล่งบางคราวขับตระเวนออกไปขายไกลถึงชายแดน เสี่ยงอันตรายไม่น้อยสำหรับครอบครัว

ลูกๆ ของคุณอ้อย หมั่นทำความดีตั้งแต่ยังเยาว์วัย

ต่อมาเธอและสามีจึงเปลี่ยนจากการขายของเร่มาเป็นซื้อผักผลไม้จากสวน คัดเกรดแล้วนำไปส่งตามห้างสรรพสินค้า พอทำแบบนี้จึงสามารถจัดสรรเวลาได้ มีเวลาเข้าวัดได้สะดวกขึ้น ไปติดต่อส่งสินค้าเขาก็ตอบรับดี กำไรก็ดีอีก ทุกเที่ยวได้กำไรไม่ต่ำกว่า ๑๐,๐๐๐ บาท

เธอและครอบครัวประสบอานุภาพบุญที่ช่วยชีวิตเธอและครอบครัวอย่างอัศจรรย์ เมื่อวันที่ ๒๐ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๔๒ วันนั้นได้นำแคนตาลูปจากอรัญประเทศ ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าในจังหวัดขอนแก่น บรรทุกไป ๑ ตัน ออกเดินทางกัน ๕ ชีวิต เธอและสามีลูกน้อยอีก ๓ คน รถที่ใช้เป็นพาหนะเป็นรถปิ๊คอัพแค็บ เธอให้ลูกๆ นั่งอยู่เบาะหลัง ตลอดการเดินทางก็จะเปิดเทปบทสวดสรรเสริญพระมหาสิริราชธาตุ สลับกับเทปพระธรรมเทศนา นำนั่งสมาธิสลับกัน บริเวณหน้ารถนำองค์พระมหาสิริราชธาตุแขวนไว้ เมื่อไปถึงขอนแก่น ก็ส่งแคนตาลูปให้ลูกค้าเรียบร้อยแล้ว ก่อนกลับจึงชวนสามีแวะเยี่ยมที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมจังหวัดขอนแก่น ซึ่งเป็นที่รวมใจสวดมนต์ทำสมาธิเพื่อการเข้าถึงพระธรรมกายของชาวขอนแก่น ได้เจอกับผู้นำบุญของจังหวัดขอนแก่นหลายคน และได้เข้าไปกราบนมัสการรูปเหมือนหลวงพ่อสด โดยถือโอกาสทำบุญที่ศูนย์ด้วย เพราะวันนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร มีความรู้สึกวิตกกังวลลึกๆ ว่า ขณะเดินทางกลับจะไม่ปลอดภัยเหมือนเมื่อครั้งตอนเดินทางมา สามีก็เช่นกันมาบอกตอนหลังว่า ตอนที่อุ้มลูกสาวขึ้นรถ เห็นเงาของตัวเอง ที่สะท้อนจากแสงแดด แต่ไม่มีหัว ไม่กล้าบอกให้คุณอ้อยรู้กลัวเธอกังวล คุณอ้อยต้องการเติมบุญให้ตัวเอง ก่อนจะเดินทางกลับ
 

รถของคุณอ้อยที่ยางระเบิด แต่เหมือนมีอีกภพหนึ่งมาช่วยชีวิตไว้

ขากลับยังซื้อกระหล่ำปีมาอีก ๑ ตัน เมื่อทุกๆ คนพักผ่อนกันพอหายเหนื่อยแล้ว เธอก็บอกให้เด็กๆ ขึ้นรถ ขากลับนั่งในรถเหมือนเดิม ผู้ใหญ่นั่งตอนหน้า เด็กๆ นั่งแค็ปหลัง พอออกเดินทางเธอและลูกสาวก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย สามีทำหน้าที่สารถีแก้ว ขับรถพาลูกน้อยและภรรยาเดินทางกลับบ้าน ขับอย่างระมัดระวังด้วยความห่วงใยในบุคคลอันเป็นที่รัก โดยมีเสียงจากเทปบทสวดพระมหาสิริราชธาตุดังเป็นเพื่อน

เธอมารู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า หันไปมองเบาะหลังลูกๆ สามคนยังหลับอยู่พอเธอหันหน้ากลับมา แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น บึ๊ม! เสียงดังก้องสนั่นไปทั่วป่า เป็นเสียงระเบิดของยางรถด้านซ้ายซึ่งขับมาด้วยความเร็ว ๘๐ กม./ชม. รถเสียหลักเอียงไปทางไหล่เขาสูง รถเริ่มเสียการทรงตัว สามีเธอรีบหักพวงมาลัยกลับมาทางขวาสามารถดึงรถกลับมาได้ แต่รถเสียการทรงตัวเอียงไปทางซ้ายอีก เมื่อน้ำหนักรถกลับมาทางขวา ตัวรถกลับยกล้อด้านซ้ายขึ้น กำลังจะพลิกคว่ำ

สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยให้รถหยุด และมิได้ตกจากพื้นถนน

ด้วยสัญชาตญาณการรักษาชีวิต เธอรีบคว้าองค์พระมหาสิริราชธาตุ ในใจนึกขอให้หลวงพ่อช่วยลูกด้วย ปากตะโกนออกมาได้อย่างเดียวว่า "สัมมาอะระหัง สัมมาอะระหัง" สิ้นเสียง มองออกไปนอกกระจกเห็นมือใหญ่มากอยู่หน้ารถ ในวินาทีนั้นเธอมองลอดช่วงระหว่างนิ้วที่ใหญ่มหึมานั้น ภาพที่เธอเห็นคือหลวงพ่อวัดปากน้ำและเมื่อเธอเห็น เธอรู้สึกปีติและอบอุ่นใจมากเพราะรู้ว่าท่านมาช่วยพวกเรา มือใหญ่นั้นค่อยจับรถที่กำลังจะพลิกคว่ำลงไปในไหล่ทางลึกลงไปประมาณ ๒ เมตรให้ตะแคงพลิกมาอีกด้านหนึ่ง แต่ล้อยังยกขึ้นอยู่ในท่าตะแคง แล้วหยุดตัวมันเองแค่นั้น เมื่อเหตุการณ์สงบลง ทุกคนไปนอนกองรวมกันอยู่ที่พื้นรถด้านล่างข้างซ้ายมือ รถที่ขับผ่านมาเห็นเหตุการณ์ได้รีบให้ความช่วยเหลือ พยายามหาวิธีนำคนออกจากซากรถและต้องระวังเป็นพิเศษเพราะรถที่ตะแคงอาจจะพลิกตกหล่นจากพื้นถนนที่ต่างระดับและทำให้เกิดอันตรายได้

เมื่อช่วยผู้ประสบอุบัติเหตุออกมาจากรถได้แล้ว พอสำรวจดูว่ามีใครบาดเจ็บสาหัสบ้าง ปรากฏว่าสร้างความฉงนให้กับผู้ที่เห็นเหตุการณ์ไม่ใช่น้อย เพราะแทบไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย มีแค่ตัวคุณอ้อยคนเดียว ที่ข้อศอกด้านซ้ายถูกเศษกระจกบาดเพียงนิดเดียวเท่านั้น ชายใจดีที่ให้ความช่วยเหลือ เห็นเหตุการณ์ของอุบัติเหตุครั้งนี้โดยตลอด ถามขึ้นด้วยความทึ่งแกมสงสัยว่า "มีพระอะไรดีครับ ทำไมรถถึงทรงตัวขึ้นมาได้เอง" พร้อมกับขอดูหน้ารถ ก็พบองค์พระมหาสิริราชธาตและรูปหลวงพ่อสดวัดปากน้ำ รูปคุณยายอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง รูปหลวงพ่อธัมมชโย และภาพครอบครัวคุณอ้อยที่ไปทำบุญร่วมกัน เขาก็ยกมือ "สาธุ" และบอกว่า "แล้วผมจะไปทำบุญที่วัดพระธรรมกายสักครั้ง"

จุดเกิดเหตุที่เห็นมือใหญ่มหึมา มาช่วยประคองรถไว้ให้ปลอดภัยอย่างอัศจรรย์

การที่สามีคุณอ้อยได้เห็นเงาศีรษะไม่มี แสดงว่าเทวดาที่ดูแลรักษามีความกรุณานิมิตภาพให้เห็นเพื่อเตือนสติว่า หมดบุญให้รีบทำบุญเพิ่มเสีย

พอเกิดอุบัติเหตุ คุณอ้อยมีสติดี รีบนึกถึงบุญ นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อุทานเรียกให้ท่านช่วย และก็ได้มองเห็นด้วยตาเนื้อว่า มีมือใหญ่โตมาก มาหยิบรถยกขึ้นวางตั้งไว้ ไม่พลิกคว่ำ ทำให้ทุกคนปลอดภัย รถไม่เสียหายอะไรมาก

การนึกถึงบุญกุศล นึกถึงคุณของพระศรีรัตนตรัยในยามคับขันของคุณอ้อย ทำให้จิตรวมตัวหยุดสนิทที่ศูนย์กลางกาย ใจของกายมนุษย์หยาบและกายมนุษย์ละเอียดอยู่ตรงกัน อวัยวะส่วนอื่นๆ ก็พลอยซ้อนอยู่ตรงกันไปด้วย ตาของกายมนุษย์จึงมองเห็นภาพในมิติละเอียดของกายฝัน มองเห็นมือใหญ่โตในอีกภพหนึ่งมาช่วยเหลือ

เรื่องที่สำคัญที่สุด คือต้องมีบุญกุศลทำเก็บสะสมเอาไว้ เวลาใดนึกถึงให้บุญช่วย บุญจะได้ช่วยเหลือเต็มที่ ถ้าไม่มีบุญอยู่ จะเรียกเอาบุญที่ไหนมาช่วย