สรุปโอวาทการปฏิบัติธรรมที่ ๒๙๗
หลวงพ่อชอบ ๕ ปีที่อยู่กับคุณยาย : (พระลูกชาย: ของลูกก็แปะติดดวงสว่างที่คุ้น แปะได้นานขึ้นอย่างง่าย ๆ พอมาในรอบก็ปล่อยทิ้งทุกอย่าง ไม่เอาอะไรเลยครับ ฝึกทำซ้ำ ๆ ให้แจ่มแจ้ง ให้หายสงสัย เพื่อให้ไปถึงจุดที่สมบูรณ์ที่สุดครับ) ฝึกซ้ำ ๆ ๆ (พระลูกชาย: ทำแล้วก็ดูมิเตอร์วัดไปด้วยครับ ทำแล้วมีความสุข ความชัดเท่าลืมตาเห็นครับ) ถ้านิ่งก็ได้ทั้งหมด ใจนิ่งก็ได้ทั้งหมด ถ้านิ่งก็เป็นอย่างนี้ ถ้าไม่นิ่งก็ไม่เป็นอย่างนี้ คือ ใจต้องไม่เอาอะไรเลย ตอนเรียนธรรมะกับคุณยาย หลวงพ่อมีอยู่อย่างเดียว คือ อยากจะไปรู้ว่าพระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านรู้เห็นอย่างไร โดยผ่านจากคุณยายของเรา อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร อยากทำอย่างนั้น และอยากเป็นอย่างนั้น มีอยู่อย่างเดียว เหมือนคุณยายของเรา....มีอยู่หนึ่งเดียว คือ อยากตามหาพ่อ พอไปหาได้แล้วก็อยากศึกษาวิชชาธรรมกายจากหลวงปู่ พระเดชพระคุณหลวงปู่ของเราก็มีอยู่อย่างเดียว คือ อยากจะรู้ว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านตรัสรู้อย่างไร ถ้าไม่รู้เห็นตาม ไม่ได้ตายเถอะ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นการตรัสรู้ธรรมของท่าน คือ ท่านไม่เอาอะไรเลย แม้กระทั่งชีวิต พอตรัสรู้อย่างนี้แล้ว พอรู้แบบนี้แล้ว บารมีเก่าได้ช่องก็ส่งต่อมาอีก ไปกันใหญ่เลย ก็แค่นี้
หลวงพ่อก็เหมือนกัน สอบตก รีไทร์ มีกินไม่มีกิน อนาคตไม่ได้ สนใจเลย ใครจะกระทบกระแทก กระแนะกระแหน ทั้งหมดเลยเฉย ๆ น่ะ คือ ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งอายุ ๒๐ ปี คุณยายให้นำบูชาข้าวพระ ก็ไม่ได้รู้สึกปลื้มหรือภาคภูมิใจอะไร ก็รู้สึกเฉย ๆ ให้ทำอะไรก็ทำ พอทำเสร็จก็กลับมานั่ง แต่ใจมันมุ่ง มุ่งอยากจะรู้ เข้าไปข้างใน ก็แค่นี้
เพราะฉะนั้น ชีวิตที่ผ่านมาหลวงพ่อชอบ ๕ ปีช่วงนั้นมากเพราะ
๑. ยังแข็งแรง
๒. ไม่มีกังวล
๓. ได้ศึกษาธรรมะของพระเดชพระคุณหลวงปู่
จนเพื่อนๆ ถามว่า โกรธเป็นไหม คือ ก่อนจะตั้งคำถามต้องตั้งข้อสังเกตมาก่อน คงเห็นว่าหลวงพ่อมีอารมณ์ดี ก็ไม่ได้หมดกิเลสอะไรหรอก แต่จิตปลอดโปร่ง คือ ไม่มีอารมณ์อย่างอื่น มีแต่คุณยาย มีแต่พระเดชพระคุณหลวงปู่ มีแต่ธรรมะอย่างอื่นทั้งหมด อยากจะนั่งกับยาย อยากจะอยู่กับยาย ก็ทำแค่นี้เอง นี่เราอยู่กันตั้งเยอะ คุณยายก็ไม่ได้บอกอะไร บอกแค่ “ให้คุณนั่งไป...คุณนั่งไป” ก็ไม่เห็นท่านบอกอะไรอย่างอื่นนอกจาก “ให้คุณนั่งไป...คุณนั่งไป” มีบางครั้งคุณยายก็เล่าเรื่องละเอียดให้ฟัง ก็แค่นี้เอง
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๓
