บทที่ ๓๖
ความปลื้มปีติเปีนทางมาแห่งบุญ
ในสมัยพุทธกาล ในวันฉลองวิหาร มหาอุบาสิกาวิสาขาเปล่งอุทานด้วยเสียงไพเราะ
ภิกษุทั้งหลายได้ยิน คิดว่านางร้องเพลง จึงทูลถามพระบรมศาสดา
พระองค์ตรัสว่า ธิดาของเราไม่ได้ร้องเพลง แต่เธอดีใจว่าความปรารถนาที่จะถวายมหาทานที่ตั้งใจไว้ ถึงที่สุดแล้ว จึงเดินเปล่งอุทานด้วยความปลื้มปีติ
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโย เคยให้โอวาทไว้ว่า เราใช้บุญเก่ากันไปทุกวัน บุญก็จะหมดลงไปเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีคำว่า
“บุญหมด” พอบุญหมดก็หมดสิทธิ์ ใช้ในทุกสิ่ง เพราะฉะนั้นเราต้องสั่งสมบุญเอาไว้มากๆ และเมื่อสั่งสมบุญแล้วเราต้องรู้สึกปลื้มปีติ เพราะความปลื้มปีติ สามารถยังความสงบกายสงบใจให้เกิด และย่อมยังสมาธิให้เกิด
การทำบุญจนเกิดความปลื้มปีติ เป็นการทำบุญอย่างถูกหลักวิชชา เพราะหากปลื้มมากปีติมาก จะมีผลทำให้บุญส่งผลได้เร็ว หากปลื้มแล้วยังระลึกนึกถึงบุญได้บ่อยครั้งมากเท่าไร ก็มีผลต่อจำนวนชาติที่ส่งผลได้มากชาติขึ้นเท่านั้น
การทำบุญแล้วปลื้มปีติเช่นนี้ ยังเป็นต้นบุญต้นแบบให้แก่คนรอบข้าง เพราะเราก็จะพูดให้เขาฟังได้อย่างองอาจ สิ่งนี้จะเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่ได้ฟัง เพราะถ้อยคำใดที่มาจากการกระทำที่แท้จริงของเรา ถ้อยคำนั้นจะมีพลังไม่มีที่สิ้นสุด มีพลังในการเปลี่ยนแปลงชีวิตใหม่ของผู้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นใครถ้า
ได้ยินได้ฟัง ก็จะเกิดแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่ได้ฟัง อยากทำบ้าง เมื่อนั้นเราก็จะอยู่ในฐานะเป็นต้นบุญให้เขา เราก็เป็นผู้ที่ได้บุญอย่างเต็มที่ไม่ตกไม่หล่น เพราะเราได้ทำบุญอย่างถูกหลักวิชชา
