ไม่ฝึกใจให้หยุดนิ่ง....จะไม่มีวันได้เจอความสุขภายใน
ไม่มีอะไรจะประเสริฐเท่ากับการฝึกจิตให้หยุดนิ่ง ใจหยุดนิ่งได้นั้น ยิ่งใหญ่กว่าการเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ แต่หากลูกยังไม่นั่งธรรมะก็อย่าหวังจะได้เจอความสุขภายใน...ไม่มีวันเจอได้เลยเพราะการที่เรานั่งธรรมะก็เพื่อให้เจอกับความสุขภายใน
ถ้าเราตามจิตของเราทัน...ก่อนที่จิตจะคิดไปในเรื่องอื่น เรื่องนั้นเรื่องนี้ เรื่องรัก โลภ โกรธ หลง เราก็ปัดมันออกไปก่อน ใจจะได้อยู่กับเนื้อกับตัว ตามดูจิตดูใจไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวใจจะค่อย ๆ ละเอียดขึ้นไปเรื่อย ๆ เพราะใจคิดได้แค่เรื่องเดียว ถ้าไม่คิดเรื่องนี้ก็ไปคิดเรื่องโน้น เพราะฉะนั้น ให้เราคิดในเรื่องที่ทำให้ใจมีความสุขดีกว่าให้ใจมีแต่เรื่องที่ทำให้ใจหยุดนิ่ง มีแต่เรื่องดวง องค์พระ หรือพระเดชพระคุณหลวงปู่ อย่างนี้จึงจะถูกหลักวิชชา
ถ้าไม่มีความสุข แล้วยิ่งไม่นั่งธรรมะ อย่าว่าแต่ชาตินี้ไม่เจอความสุขเลย....จะไม่เจอความสุขเลยสักชาติ เพราะความสุขมีอยู่ที่เดียวที่เกิดจากใจหยุดนิ่ง ถ้าหลุดจากนี้ไป อย่าหวังว่าจะได้เจอความสุขเลย ซึ่งอยู่เฉยๆ ก็มีความสุขได้โดยทำใจนิ่ง ๆ ไม่ต้องไปแสวงหาอะไรเลย เพราะพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “นตฺถิ สนฺติปรํ สุขํ" ความสุขที่แท้จริง หรือ สุขอื่นนอกจากใจหยุดใจนิ่งนั้นเป็นไม่มี
ถ้าเราไม่ทำใจให้หยุดนิ่ง แล้วเจอความสุขได้นะ จะหาโคตรเพชรให้เลย หยุดนิ่งจึงมีความสำคัญมาก ลูก ๆ มีบุญมากที่ได้มารู้จักกับสุดยอดวิชชา เพราะฉะนั้น....ถ้าไม่เข้าใจหลักวิชชา โอกาสที่จะเจอความสุขมันจะยากมาก ดังนั้นเราต้องกวดขันตัวเราเองทำใจให้หยุดนิ่งให้เจอกับความสุขภายในกันทุกคน
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๔
