ฝึกให้กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกัน
นั่งธรรมะให้เริ่มจากจุดที่ง่ายที่สบายก่อน แม้ยังไม่ชัดก็ไม่เป็นไร ต้องฝึกตรงนี้ซ้ำ ๆ จนกว่าจะชัดยิ่งกว่าลืมตาเห็น แปลว่า เรานิ่งมาก ๆ กายกับใจเป็นหนึ่งเดียว จะนิ่งได้ ใจต้องไม่ติดอะไรเลย ติดแต่ดวง ติดองค์พระ ซึ่งทำให้ใจไม่ไปไหน ไม่ไปนอกเรื่อง ใจจะติดตรงกลาง นิ่งเป็นหนึ่งเดียวกันเลย ที่ใจเราไม่มีคุณภาพเพราะไม่อยู่กับกาย ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ออกไปอยู่นอกตัวเมื่อใจไปติดกับเรื่องหยาบ ๆ ทำให้ใจเสื่อมคุณภาพ เสื่อมคุณค่าไป
ถ้าเราฝึกให้กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ใจอยู่กับเนื้อกับตัวจนสมบูรณ์ แสดงว่าใจมีคุณภาพระดับหนึ่ง ใจถึงไหน กายไปถึงนั่นแต่บางครั้งใจไปทาง กายไปทาง ใจไปโน่น แต่กายอยู่นี่ เราต้องฝึกให้กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกันจริง ๆ
สังเกตดูตัวเราสิ ถ้าใจอยู่กับตัวจะมีความสุข ถ้าไม่อยู่กับตัวก็จะมีความทุกข์ บางครั้งใจเราอยู่กับตัวได้ ๒๐% บ้าง ๓๐% บ้าง ๕๐% บ้าง แต่ไปติดกับคนสัตว์สิ่งของบ้าง ทำให้มีความทุกข์ จนใจไม่มีคุณภาพ เดี๋ยวก็ถูกพญามารจูงได้ ซึ่งคุณยายฯ ท่านอุปมาเหมือนที่ร้อยจมูกควาย ถูกจูง และมนุษย์ก็จะถูกจูงอย่างนี้ จูงให้ออกนอกตัว
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้เอาใจกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวในระดับเหาะได้ ถึงระดับที่ปรับความละเอียดของกายให้เท่ากับภพภูมิที่จะไป ใจละเอียดแล้วก็กายละเอียดเท่ากับใจ แต่พวกเราเอาระดับเบื้องต้นให้ได้ก่อน คือ ฝึกเอาใจมาไว้กับตัวแล้วก็รักษาให้ต่อเนื่อง พอถูกส่วนก็จะไปอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องเอง ตำแหน่งศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นตำแหน่งที่พญามารกลัวตำแหน่งที่มารสะดุ้ง ถ้าอยู่ในตำแหน่งนี้ก็ให้ติดกลางเข้าไปเลย
ถ้าหลวงพ่อยังแข็งแรงอย่างลูก ๆ และถาวรวัตถุพร้อมอย่างนี้นะ อะไรก็ไม่เอา เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ลูกได้โอกาสนี้ ลูกมีบุญมาก ให้ฝึกไปในช่วงที่เรายังแข็งแรงให้เต็มที่ให้ตั้งใจกันให้ดี อย่าไปสนเรื่องอื่นที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร หลวงพ่อพูดแค่นี้ ลูกคงเข้าใจนะอย่าไปสนใจอย่างอื่นสิ มีที่สนอยู่ในใจ เหมือนเข็มที่มีด้านคู่กับด้านแหลม มีที่สนอยู่ด้านเดียว สนให้ถูกที่ให้นิ่งเข้าไปเลย ถ้านิ่งจริง ๆ จะมีความสุข ถ้ามีความสุขจะอยากนิ่งเข้าไปอีก แต่ถ้ายังไม่อยากไปต่อแสดงว่าไม่มีความสุข...ก็เพราะยังไม่นิ่ง ก็ฝึกต่อไปนะลูก
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๔
