อย่ามีข้อแม้ข้ออ้าง....ทำให้ไม่ว่างในการหยุดใจ
วัตถุประสงค์การเกิดมาในภพนี้ชาตินี้ มีวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น คือ ทำพระนิพพานให้แจ้ง สิ่งนี้คือวัตถุประสงค์หลักของชีวิต ซึ่งพวกเราทุกคนก็ทราบกันอย่างดีแล้ว การจะทำพระนิพพานให้แจ้งนั้น ต้องทราบว่าพระนิพพานอยู่ที่ตรงไหน เราจะเข้าถึงได้อย่างไร เราได้ยินได้ฟังกันบ่อย ๆ ว่า นิพพานอยู่ภายในตัวของเรา เป็นที่สุดของทางสายกลาง ซึ่งเริ่มต้นจากศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เราจะเข้าถึงเส้นทางสายกลางนี้ได้ก็ด้วยอาศัยการหยุดนิ่งเท่านั้น ที่จะเข้าถึงซึ่งหนทางสายกลาง และไปสู่เป้าหมายปลายทาง คือ พระนิพพานได้
เพราะฉะนั้น พยายามฝึกฝนใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ให้ได้ไม่ว่าเราจะมีภารกิจอื่นใดก็ตามที่หมู่คณะได้มอบหมายให้ ขอให้ทุกคนได้รับทราบไว้ว่ากิจกรรมที่ทำนั้นเป็นกิจกรรมที่เป็นกุศล ไม่เป็นอุปสรรคต่อการฝึกฝนอบรมใจ ที่จะทำให้ใจเราหยุดนิ่งเข้าถึงหนทางสายกลางได้
ดังนั้นให้ทุกคนอย่ามีข้อแม้เงื่อนไข อย่าได้มีข้ออ้างว่า มีภารกิจมากจนกระทั่งไม่อาจปลีกตัวมาทำหยุดทำนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ได้ ซึ่งที่ผ่าน ๆ มา เรามักมีข้ออ้างมีข้อแม้โดยไม่รู้สึกตัว จะโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม แต่ต่อจากนี้ไป ขออย่าได้มีข้อแม้ข้ออ้าง จนกระทั่งทำให้เราไม่มีเวลาว่างสำหรับทำใจหยุดใจนิ่ง ทั้งสองอย่างนี้สอดคล้องกันไปได้อย่างดี ไม่ว่าจะเป็นกิจวัตร กิจกรรม หรือการปฏิบัติธรรม เป็นสิ่งเกื้อหนุนให้เราได้เข้าถึงวัตถุประสงค์ของชีวิต คือ การทำพระนิพพานให้แจ้งได้
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๔
